He who has begun has half done. Dare to be wise; begin.” — Horace

Wat is dat toch met uitdagingen? Zeker als ik denk dat het quasi onhaalbaar is… ben ik eens te meer uitgedaagd om erop in te gaan

Deze week lanceerden de collega’s van Klasse een oproep  voor de 20km van Brussel. Bedoeling is dat zoveel mogelijk mensen de 20km meelopen en zich laten sponsoren voor Vredeseilanden.

Nu heb ik zelf in mei 2012 meegedaan aan de 10miles van Antwerpen voor het goede doel (#VO10miles). Da’s zo ongeveer 16 km en ik herinner mij nog levendig hoe “dood” ik was na die kilometers & ineens dacht: best dat het geen 4km extra méér is (manlief deed datzelfde jaar de 20 km). Ik herinner mij vooral ook hoe je ene dag 16km loopt en dag erna amper 10meter kan stappen (au, hoeveel pijn doet dat aan je spieren zeg!). En dat ik kei-trots was op mijn 2u04 minuten. Net 2-3minuten rapper dan de toen net fel vermagerde Bart De Wever – waardoor ik kon zeggen dat ik hem toch figuurlijk… geklopt had 🙂

En dan nu, bijna 3 jaar later en vooral… veel te weinig loopsessies later, word ik uitgedaagd door collega Jeroen. En vraagt collega Katrien of ik aub wil meelopen. Mijn eerste gedacht: maar NEEN gij. Alleen zaaien zij dan zo’n kiem in mijn brein – en amper één nachtje slapen later… ga ik overstag. Trek mijn sportschoenen aan en ga joggen. Es kijken hoe ver ik geraakt.. Eindconclusie: 4km gelopen op iets meer dan half uur. Ik zit dus aan 1/5… O my god. What am I starting?

Misschien – door er hier een blog over te schrijven – dat ik wat online steun ga afdwingen / proberen te verkrijgen? Wie zal het zeggen… In elk geval: feel free om mij te steunen 😉

Doubt kills more dreams than failure ever will – Suzy Kassem

Vanavond was ik in Gent, Flanders Expo, op de Studie- en Informatiedagen (Sid-in’s) van provincie Oost-Vlaanderen. Deze grote beurzen worden in 2015 voor de 19de keer georganiseerd, ik mag ze al voor derde keer van dichtbij opvolgen.

Ongelooflijk mooi om zien – al die jongeren, mama’s, papa’s werkenden, werkzoekenden, studenten, … zo hoopvol, zo vol verlangen, toekomend in de beurshallen. Sommigen weten al heel goed wat ze willen, anderen helemaal nog niet. En terwijl ik, samen met mijn medewerkers en stagiairs enquêtes aan het afnemen ben van de vele bezoekers, word ik even terug gekatapulteerd in de tijd. Terug naar voorjaar 1996. Eveneens 19 jaar geleden dus… Mijn eigen proces van studie- en beroepskeuze

Ik was één van die weinigen die al jaren wist wat ik wou studeren: Pol&Soc. Met nadien nog specialisaties ontwikkelingssamenwerking en Europees Recht. En liefst ook nog mijn diploma halen om voor de klas te staan. Ik heb het grote geluk gehad dat te kunnen en mogen doen van mijn ouders. En in de volgorde die ik wou.

Maar zou ik ook even overtuigd die keuze maken als ik ze vandaag opnieuw moest doen? Of stond ik daar ook zo te twijfelen als de vele toekomstige studenten die ik vanavond sprak? Het antwoord op die vraag zal ik helaas nooit weten. Tijd om te mijmeren was er ook niet – ik moest verder mee bevragingen doen.

Spijt van mijn keuze heb ik alleszins niet. Je bent wie je bent en maakt de keuzes die je maakt. Elke dag opnieuw. Spijt hoort daar niet bij. Voor mij toch niet. Want kiezen is verliezen, maar ook héél veel winnen. Je wint immers altijd de kans die je genomen hebt (en mist élke kans die je niet nam!). Jaja, de sprong die je waagt, is wat mij betreft altijd de juiste, net op basis van wat je op dat moment denkt, voelt, wie je bent… En aangezien je het verleden niet kan veranderen, geeft me dat ook een enorme rust. Loslaten… om telkens weer opnieuw te kiezen.

De voorbije dagen zijn bijzonder spannend geweest voor mijn “partner in crime” Elke Wambacq. Elke had het aangedurfd in haar blog een (opbouwende) kritische noot te laten horen over het kerntakendebat en de manier waarop dit aangepakt wordt.

ikzelf (links) en Elke (rechts) – in november 2014 op werkbezoek bij de OESO (congres over innovatie bij overheid)

Elke en ikzelf zijn samen met enkele collega’s actief in MOVI, een informeel netwerk binnen de Vlaamse overheid. Vanavond was er, zoals dat in januari hoort, de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. Voorzitter Fons Leroy (gedelegeerd bestuurder VDAB en “peter” van onze beide boeken) deed er warme oproep voor de waarden van de democratie, vrijheid van meningsuiting, buiten binnen brengen en als overheid voldoende bruggen blijven slaan. Dat klonk natuurlijk als muziek in onze oren, zeker wanneer gevolgd door Geert Bourgeois, Vlaams minister-president, die zich daar via verbinden, vertrouwen en vooruitgaan volmondig bij aansloot

Minister-president Geert Bourgeois op MOVI

Het is nochtans een heel bijzonder gezelschap elke keer. Een voorrecht daarbij te mogen zijn. En net zo goed elke keer een vreemde ervaring. We halen er sowieso de gemiddelde leeftijd omlaag 😉 en zorgen voor beetje vervrouwelijking van het overwegend mannelijke gezelschap

Met het netwerk ijveren we er steeds voor om ideeën van buiten de overheid binnenin de overheid brengen – een nobele gedachte – al kun je er natuurlijk over discussiëren of buiten en binnen wel zo te onderscheiden zijn. We maken allemaal deel uit van één en dezelfde wereld, niet?

Ik kan eerlijkheidshalve niet ontkennen dat het best wel spannend was, zo naar een netwerk gaan waar de minister-president present zou zijn, daags na die blog. Toch bleek die ongerustheid nergens voor nodig… Want als één iets mij nu wel duidelijk is geworden, dan is het dat het recht op vrije meningsuiting iets wat we ten aller tijde moeten en mogen blijven bewaken.

Echt… Op een respectvolle manier kun je best wel veel gezegd krijgen. Constructief. Samen. Vanuit een zorg voor het algemeen belang en de bredere overheid.

En dat we moeten blijven durven. Durven zien. Zeggen. Doen. Denken…

1996 – vriendin Sofie Stevens en ikzelf in de Vino Vino (Brugge)

Een tijdje geleden verraste goede vriendin Sofie mij met foto op Facebook van toen we… jawel… 18 jaar waren. De foto kende ik nog héél goed, hij hing jarenlang in onze hal boven, waar ik hele collage van foto’s heb verzameld (tot er opnieuw behangen moest worden). De reacties op het fantastische sociale medium waren zalig om lezen – een lieve charmeur/ex-collega vond zelfs dat ik geen haar veranderd was. Terwijl net dat haar wél veranderd is 😉

Het zette mij wel aan om even stil te staan bij wie ik toen was, waar ik van droomde, en vooral: hoe zich dat verhoudt tot wie ik nu ben. Goed om een pre-midlife crisis aan over te houden eigenlijk… Maar dat gaan we even niet doen hé 🙂

En hoe meer ik naar de foto keek, hoe meer ik me de sfeer, het gevoel, de gedachten… van toen kon terug voor ogen halen. Nu, ik weet niet of de Nancy van 1996 het even goed zou kunnen vinden met de Nancy van 2015 (was toen nog veel idealistischer dan ik nu  ben) maar één ding weet ik wel zeker: ik zou het ongelooflijk de max vinden om mijn “oude ik” opnieuw terug te ontmoeten. Eigenlijk moet je daar niet zoveel voor doen … gewoon es even naar een foto van 20 jaar geleden staren… de moeite doen voor wat zelfreflectie en onder ogen komen wat je ziet… Aanschouw je eigen “Darth Vader”, je eigen donkere kant, de zaken waar je niet trots op bent… En je zult zeker wel je eigen mooiste kanten ook tegenkomen

Voor mij persoonlijk ben ik blij te merken dat ik nog steeds mijn eerlijkheid blijf behouden… Jaja, mijn eigen spontane ik is er nog steeds.

En jij… Wat zou jij denken eens je je jonge “ik”opnieuw tegen zou komen?

Wie gaat de uitdaging aan voor deze leuke weekendactiviteit: zoek een “oude” foto en vergelijk de persoon op de foto met je spiegelbeeld. Waar droomde je toen van en vooral: hoe zou je “oude ik” kijken naar wie je nu bent…?

I sure hope you like what you see 🙂

And if not: change… move… You’re not a tree…

Toen ik klein was had mijn lieve oma zo drie van die aapjes van “horen, zien en zwijgen”, zoals in die tijd in heel veel huisgezinnen op de schouw stonden. Nu ja, eigenlijk ben ik nog altijd klein want ja, als je nooit de 1m60 bereikt, kun je nooit echt groot zijn ;-), maar jullie snappen wel welke ik bedoel. Ze zagen er ongeveer zo uit

Ze had die gekregen bij haar huwelijk – wat opnieuw veel zegt over de tijdsgeest – want als er één plaats is waar je best zo weinig mogelijk zwijgt, is het wel bij je partner (vind ik).

De beeldjes kunnen eigenlijk niet actueler zijn dan nu. Omdat ze wat mij betreft het symbool zijn van een periode en een cultuur waar we als samenleving nooit meer naar terug mogen. Eén waarin mensen wel zien wat misgaat, maar hun handen voor hun ogen houden. Horen wat gezegd wordt, maar beslissen niet te luisteren. Weten dat praten nodig is, maar de woorden inslikken.

De gebeurtenissen in Parijs hebben ons allemaal geraakt. Omdat het elk van ons kan overkomen. Je loopt rond in de stad, doet boodschappen en plots wordt die winkel jouw eindstation. Dit mogen we als samenleving niet tolereren

Ik vind het heel mooi en ontroerend om te zien dat we nu allemaal zeggen dat we Charlie zijn. Of Achmed. Dat we niet langer zwijgen bij extremistische daden als deze, is héél mooi én nodig. Om onze democratie te vrijwaren. Omdat je met praten, schrijven, tekenen veel meer bruggen kan bouwen dan met wapens.

Ik hoop alleen dat we allen samen ook beslissen niet meer zwijgen, onze ogen bedekken of oren toestoppen voor het kleinere gif dat elke dag in onze samenleving sluipt. Een scheve opmerking voor de collega die iets nieuws wil proberen (want innovatie op de werkvloer – op een ander ja, maar hier…), een veroordelende blik naar iemand die er net iets anders uit ziet dan jij, een ongepaste waarschuwing naar de vrouw in het gezelschap (moet die trouwens op dit uur niet bij haar kinderen zijn), die racistische mop die toch net iets grappiger is dan alle anderen, …

Dat we collectief reageren tegen de brutale gebeurtenissen van gisteren is broodnodig. Alleen zijn we in ons dagdagelijkse bestaan niet allemaal altijd Charlie of Achmed… maar veel vaker de zwijgende massa – die verlegen wegkijkt en hoopt dat het zijn of haar tijd nog wel zal doen. We staan toe dat de vele Charlie’s van deze wereld beetje per beetje worden vermoord. En heel af en toe zijn we zelf de schutter. Misschien zelfs zonder het te beseffen.

Als we nu eens… als ultieme eerbetoon aan Charlie Hebdo proberen één spreekwoord de vuilbak in te kieperen, dan mag het van mij dat van de titel van deze blog zijn. Want spreken is zilver, zwijgen is goud… zorgt ervoor dat heel veel waardevolle stemmen het zwijgen wordt opgelegd, tot ze zelf… hun woorden inslikken… Ogen toeknijpen en doen alsof ze iets niet horen.

Stand up… Speak up…

1001 redenen om iets niet te doen… Deze 29 ideakillers vermoorden dagelijks heel wat enthousiasme… Tijd om er komaf mee te maken

Vandaag is de eerste dag van het nieuwe jaar… En hopla… een nieuwe blogpost…

Mag ik jullie allereerst een héél gezond, mooi, gelukkig nieuw levensjaartje toewensen?

Mijn Nieuwjaarswens op Sociale Media… Liefde kan de wereld redden 🙂

2 0 1 5 is een feit… Aan ons allemaal om er iets van te maken

365 kakelverse dagen – om dromen te koesteren en stappen te nemen zodat ze uitkomen, om samen te schaterlachen en soms ook eens te huilen, te dansen, springen, lezen, praten, zwijgen, lekker te koken, samen te eten, het mooiste van je dag op te sommen, te knuffelen en rusten, te sporten en in de zetel te hangen, heel veel te ontdekken, tijd tekort te komen om alles te doen, te twijfelen en wikken / wegen, knopen door te hakken, figuren te zoeken in de wolken, verbaasd te zijn om wat je kind allemaal al kan, een frisse zomerjurk te dragen, te strijden voor je idealen – ook al lijkt je stem bevroren, bloemen te plukken, te laat te zijn met verjaardagskaartjes, koffie te drinken op weg naar werk, blij te zijn met een schouderklopje en er daarom ook zoveel te geven, om… om… om…

Een onbeschreven blad… Alles is nog mogelijk… Dag na dag… Elke dag opnieuw. Tot we 31 december volgend jaar terug samenkomen met vrienden en denken… wat is dat jaar toch snel gegaan.

Misschien is vandaag dan wel de dag bij uitstek om stil te staan bij wat je zelf écht graag wil bereiken in het komende jaar, in de komende 365 dagen die staan te popelen om uitgepakt te worden… Want waarover wil je die vrienden op 31/12/2015 eigenlijk iets vertellen als ze je volgend oudjaar gaan vragen “waar ben je trots op, als je terugkijkt naar 2015″? Wat is wat jij echt nodig hebt in 2015, om het nadien een geslaagd jaar te kunnen noemen?

Lijkt me alleszins meer iets om bij stil te staan dan de gebruikelijke voornemens – die binnen de 14dagen toch alweer vergeten zijn… Ik ga d’er alvast zelf eens over nadenken…