Ok – gisteren schreef ik nog dat we een jaar vol verandering tegemoet gingen. Mijn woorden zijn profetisch gebleken – ’s middags werd ik opgebeld door mijn leidend ambtenaar, Jo De Ro. Op zich niet zo verwonderlijk, alleen: hij heeft enkele dagen verlof en belt dan normaalgezien niet zo gauw. Ik was net gaan joggen (tweede voornemen: opnieuw 10miles lopen voor goede doel) en nam goed ontspannen (lees: nog buiten adem) de telefoon op. Wanneer degene aan de andere kant van de lijn dan zegt “Dag Nancy, zit je?” … weet je eigenlijk genoeg 😉

De eerste verandering van 2013 is dus een feit. Het is niet degene die ik verwacht had. Niet degene die ik gehoopt had. Maar het is alvast een heel grote verandering voor ons agentschap waar de collega’s van Klasse een nieuwe hoofdredacteur krijgen (nl Pieter Lesaffer of @PLesaffer), waar er vanalles op til is met Klascement, waar mijn afdeling door een heel veranderingstraject gaat met nieuwe teams, andere opdrachten, het bouwen van een Drupal-site…

Niet meteen het moment om zonder leidend (of, neem het van mij aan, bij momenten: lijdend) ambtenaar te zitten. En toch zal ook dit ons opportuniteiten bieden. Nieuwe kansen geven. Welke dat zie ik nu nog niet meteen. Is ook logisch, nieuws is hier als een bom ingeslagen, iedereen moet nog wat bekomen. Maar dat we dit positief zullen (moeten) aanwenden, daar ben ik van overtuigd. Zoveel positief ingestelde mensen samen die werken aan heldere communicatie voor, over en met onderwijs, zullen dat blijven doen. Door de juiste mix van vertrouwen, doelstellingen, resultaten en met aandacht voor de mensen. Omdat elk van onze klanten dat verdient. Van leerling (waar het allemaal mee begint) tot leerkracht, ouder, directie, zorgcoördinator, logopedist, CLB-medewerker, …

Maar vraag me vooral pas eind 2013 hoe we het hier vanaf gebracht hebben want we zullen kei-hard moeten werken om alles wat in de steigers staat, tegelijk op te leveren.
Gelukkig heb ik op die zeven maanden dat ik hier werk geleerd dat mensen zoveel meer kunnen realiseren dan ze zelf denken, wanneer ze werken in een cultuur van openheid en vertrouwen, waar fouten maken mag (zolang je eruit leert). Want dat moeten we blijven waarmaken – zodat Jo De Ro daar in het Vlaams parlement de vele vuurhaarden niet vergeet die hij hier in gang heeft gestoken en die samen de overheid van de toekomst proberen waar te maken 🙂

So True..

Mijn mama zei (en zegt) altijd dat ik zo’n dromer ben. Als kind was ik altijd in de weer met stickers van greenpeace, schreef ik brieven voor Amnesty International, vervloekte ik iedereen die durfde papiertjes op de grond gooien of in de verkeerde vuilbak (selecteren deden mijn ouders al heel lang voor het verplicht werd) en ging ik vanuit een ongelooflijk rechtvaardigheidsgevoel mij mengen in ruzies op de speelplaats wanneer iemand werd uitgesloten. Het gevolg was dat ik de daarop volgende weken soms zelf “prijs” had maar ik heb er in elk geval geen trauma aan over gehouden. En het leverde mij enkele vriendschappen voor het leven op.

Tot spijt van iedereen die mij al jaren zegt “…dat dat er wel zou uitgroeien” … De jaren heeft mijn idealisme niet klein gekregen. Ik ben iets realistischer geworden in de impact die ik kan hebben op een heel wereldsysteem en durf al eens verwachtingen bijstellen. En toch durf ik nog dromen. Meer dan ooit zelfs.

2012 werd sowieso voor mij al een jaar vol verandering, waarin ik na 2 jaar mijn MaNaMa aan Antwerp Management School kon beëindigen (man, wat heb ik gevloekt op de vele werkjes en masterproef die ik moest schrijven). Maar waarin ik ook de 10miles liep voor het goede doel (en nadien maanden geen goesting meer had om mijn sportschoenen aan te doen, moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen). En waarin ik mij volledig kon smijten op een volledig nieuwe uitdaging en ik de kans kreeg om mijn eigen afdeling te gaan leiden. Stuk voor stuk heel toffe, warme en mooie mensen met elk een eigen verhaal. Met dromen en verwachtingen. Met frustraties en ontgoochelingen. Waar je mee rekening moet gaan houden als leidinggevende. Een hele boterham maar het voelt zo goed. Het agentschap waarin ik terecht kwam gaat immers uit van iets heel kostbaars: vertrouwen. Je krijgt hier heel veel vertrouwen om je resultaten te halen, maar vergis u niet, die resulaten moeten er zijn. We herbekijken onze dienstverlening constant, in het licht van wat onze klanten nodig hebben. En dat betekent sommige dingen niet meer doen. Of anders doen. En andere zaken er net wel bijnemen. Constant in verandering, niets blijft ooit hetzelfde.

Maar ondanks het feit dat 2012 al zoveel verandering met zich meebracht, heb ik het gevoel dat 2013 nóg beter wordt. De eeuwige optimist in mij heeft weliswaar altijd die neiging om de toekomst immens positief in te zien – al ben ik dit jaar nog iets meer overtuigd dat ik gelijk heb.

We gaan immers een ongelooflijk boeiend jaar tegemoet. Professioneel zie ik bijvoorbeeld een heel grote uitdaging voor onze website. In mijn afdeling willen we onze website http://www.ond.vlaanderen.be (60.000 bezoekers per dag) helemaal hervormen, herschrijven en herbedenken, niet alleen voor de klant, maar ook met de klant. Daarnaast heb ik het geluk met een kernteam rond mij te werken dat mee de strategische en operationele doelstellingen van de afdeling zal duidelijk formuleren. Ook moeten we het “conversation” luik van monitoring van sociale media beginnnen waarmaken in 2013. Dat betekent echt actief gaan reageren via die sociale media, vanuit de overtuiging dat klanten recht hebben op reactie, langs welk kanaal ze hun vraag ook stellen.

In 2013 wordt ik ook 35 jaar, wat schitterend is want wat betekent dat ik die kaap mooi gehaald heb (hopelijk) tegen dan, maar wat ook met zich meebrengt dat ik Club35, althans zeker als kernlid, ga verlaten – vermoedelijk rond onze derde ShaShaSha (Shake minds, Share ideas, Shape future – zie blog tijdje geleden). Er staat alweer een jonge garde te popelen om die uitdaging over te nemen, dus dat komt zeker snor.

Ook ga ik samen met mijn partners in crime Sara Jane Deputter, Elke Wambacq en Joke Renneboog onze droom voor de overheid van de toekomst iets concreter maken. Voor iedereen die het wil. Hoe we dat als ondernemende vrouwen gaan doen, kan ik nu helaas nog niet vertellen, maar u hoort nog van ons, zoveel is zeker…

Zonet was het welkom-ontbijt op mijn afdeling. De vele “drie kussen” en “gelukkig nieuwjaar en een goede gezondheid” doen me echter meer dan eens beseffen dat dat gezellige samenzijn als start van een volledig nieuw werkjaar volgend jaar enkel maar opnieuw zal mogelijk zijn, indien iedereen gezond blijft. Het klinkt zo cliché om zeggen. Maar ik spreek uit ervaring: gezonde mensen wensen zoveel… Maar als het op gezondheidsvlak tegen zit, wens je maar één ding

Daarom: ook voor iedereen voor wie “en een goede gezondheid” niet zo’n evidente boodschap is… heel veel moed in 2013. En blijven dromen. Want blijven dromen… dat is het mooiste wat ik jullie allemaal kan wensen. Al is het maar omdat dat je hoop geeft. Op een betere wereld voor jong en oud. Een wereld die we samen kunnen maken… zullen moeten maken… Het ga jullie allemaal goed in 2013!

(en bij deze heb ik mijn eerste goede voornemen ingelost: opnieuw meer tijd nemen om te bloggen :-))