Het mensenlijk brein is toch iets bijzonders. Ik stelde mij daar vroeger altijd iets bij voor als was het dat kleine grijze mannetje dat in mijn bovenkamer vanalles zit te besturen en commanderen, zoals in de tekenfilmpjes van “Er was eens… Het leven” , waar ik als kind zot van was. Het onthoudt dingen waarvan ik zelf niet meer wist dat ik ze onthouden had. En het doet dat met alle zintuigen samen. Zo kan werkelijk alles wat je ooit hebt beleefd, en wat een indruk heeft nagelaten, iets triggeren in die hersenen, waardoor je BAM terug gekatapulteerd wordt in de tijd.

Bij mij is dat bijvoorbeeld nu, deze periode – het einde van een schooljaar van de kindjes, de zomer die ontluikt (alhoewel daar vandaag niet veel van te zien is 😉 ) – en die rommelt serieus in mijn beleving van de tijd.

Als elke stap er één teveel is…

Ik verklaar mij nader. Vorig jaar, zelfde plaats, zelfde tijd, ging ik door een heel donkere periode. Ik zat in de knoop, worstelde met vanalles en nog wat, was heel snel geïrriteerd en boos op de wereld, mijn vrienden, familie, gezin, omgeving en eigenlijk ook op … mijzelf. Het feit dat ik mijn eigen grenzen was tegen gekomen en moest toegeven dat ik niet kon blijven ongestraft energie geven zonder ooit eens terug te tanken, was een bittere pil om te slikken. Of beter: het leek onoverkomelijk en maakte me totaal immobiel.

En dat immobiel, dat mag je wel héél erg letterlijk nemen.

Ik bevroor, kon niets meer. Eens ik de kinderen naar school had gebracht, was mijn zwaarste opdracht om terug van de zetel naar de keuken te geraken en mijzelf een koffie te maken. Daar deed ik gewoon uren over, terwijl ik een meer vulde met mijn tranen. De vaatwas legen en terug vullen: Zelfde verhaal. Nog zo’n onoverkomelijke berg waar ik dagelijks eens over moest. Ik werd al opstandig nog voor ik eraan moest beginnen – gewoon omdat ik wist dat dit mij zoveel energie zou kosten dat mijn hele middag ermee gevuld zou zijn.

Nu kan ik mij zelfs in de verste verte niet meer inbeelden hoe diep ik toen zat.

Schrijven kan levens redden (of op zijn minst ontploffingen vermijden)

Gelukkig heb ik al sinds het moment dat ik kon schrijven, de reflex om héél veel van mij af te schrijven. Man, dat is mijn redding geweest. Zonder schrijven was ik in die periode letterlijk ontploft, vermoed ik. Zoveel gevoelens als ik toen opkropte, echt binnenin mezelf houden: dat had mijn lichaam écht niet overleefd…

Tot die middag in juni. Ik zie me daar nog zitten. Buiten in mijn kleine stadstuin. Het had net geregend, maar ik moest en zou even ademen. Zuurstof krijgen (letterlijk). Dus zette ik mij buiten. Mijn coach / psycholoog Annick Vanden Nest had me opnieuw ferm uitgedaagd en opdracht gegeven na te denken over één vraag. En die was niet, waarover ik al heel de tijd aan het tobben was, namelijk: wat ga ik doen met mijn leven. Neen. Ik moest mijzelf van haar slechts één vraag stellen. Eén vraag maar…

“Wat kan ik niet stoppen… zelfs als al het andere stopt?”

Want die vraag zou voor mij de sleutel bevatten om mezelf terug los te krijgen. Daar zat immers mijn echte kracht. Daar zat mijn passie. En bij mij was en is dat dus… Schrijven. En praten. Of dat nu boeken zijn, blogs, artikels, opleidingen, … : ik moet kunnen schrijven en daarover in dialoog gaan. In verbinding gaan om mensen in beweging te krijgen… De baseline van Dinbousters is niet per toeval gekozen 🙂

De geur van de herinnering… Falen als leidraad tot de essentie

Het is dan ook opmerkelijk dat ik vandaag buiten de “geur” van die dag vorig jaar herkende. En dat die mij terug naar toen wegflitste. Net als toen heeft het juist geregend. Het is druilerig. Ik merk aan de natuur dat in bloei komt. Je voelt als het ware de zomer maar ze is er nog niet…

En uitgerekend vandaag zie ik dit filmpje van J.K. Rowling op YouTube.

Ze heeft het erin over falen. En laat ons eerlijk zijn: falen is niet plezant. Je moet door een lange donkere tunnel, waar licht lange tijd eerder hoop lijkt dan echt een realiteit.

The true benefits of failure is that they force you to strip away all the inessential and makes you send al your energy towards your big idea, your dream — J.K.Rowling

Af en toe eens falen is onvermijdelijk, zegt ze ook – tenzij je zo voorzichtig leeft, dat je eigenlijk al “by default” gefaald hebt… in leven.

Ik kan haar alleen maar volgen daarin. Of ik ooit de sprong had durven wagen om effectief zelfstandige te worden zonder die donkere periode, weet ik niet. Maar het heeft het proces wel versneld. En de keuze scherper gemaakt. Plots moest ik terugvechten. Mij ontdoen van alle overbodige luxe en terug gaan naar de essentie. Wat wil IK? Waar word ik terug warm en enthousiast van? En dat bleek… Mijn droom te zijn. De droom om samen met Elke Wambacq, mensen in beweging te krijgen via verbinding.

Ja, falen heeft mij gedwongen mijn droom concreet te maken. En te kiezen. Te springen.

Of zoals in het boek van Susan Jeffers, dat ik ook in mijn handen kreeg door coach Annick, en nog steeds koester… “Feel the fear… and do it any way.” En dat is exact wat we met Dinobusters hebben gedaan: de angst onder ogen komen… Durven voluit gaan voor onze droom.  En daar ben ik nog elke dag dankbaar voor…

Onze enthousiaste berichtjes, als we weer eens een stapje dichter bij onze droom komen, bv bij de aankoop van promo materiaal voor één of andere beurs, moet je er dan maar bij nemen :-p