Tag: vlaamse overheid

Mijn verhaal

9 reacties

Wanneer je koffie in je keel blijft steken… moet je luisteren naar je hart (dat klopt altijd)

Het gebeurt niet zo heel vaak, dagen dat ik mij tot tweemaal toe verslik in mijn koffie… Gisteren was nochtans zo’n dagje, waarop ik tijdens het drinken van mijn koffie aan het lezen was (duidelijk géén goed idee #notetoself).

Even een situatieschets.

Ik geniet intens van de rust. “Zouden er nog ouders zijn die zo blij zijn dat hun kindjes na 2 weken vakantie terug naar school zijn?” vraag ik mij stilletjes af. Tegelijkertijd voel ik me eenbeetje schuldig, want de dochters hebben natuurlijk evenveel recht om in ons huis rond te lopen als ikzelf. Moesten ze nu maar es liever opruimen… Ik gniffel bij mijn eigen inwendige gepraat en neem mijzelf een mok koffie (aan één tas heb je toch nooit genoeg?)

De zon schijnt vrolijk door het schuifraam van mijn vernieuwde keuken.Ik hoor hoe de lente duidelijk ontwaakt. De tulpen in t midden van de tafel maken dat ik me in opperbeste stemming voel. Bloemen zijn mijn kleine zondes elke week. Puur genieten.

Een berichtje op facebook trekt mijn aandacht. Eens ik begin te lezen, katapulteert het mij terug naar een donkere periode uit 2015 – waar ik nu, gelukkig sterker dan ooit, maar met gemengde gevoelens op blijf terugkijken. Kort daarna krijg ik bericht dat ik het jaarverslag van de ombudsman ook eens moet lezen. Daar gaan we dan. A trip down to memory lane…

Het verhaal van Linda

Maarten De Gendt, auteur en journalist bij het (intussen online) Tijdschrijft “Dertien” van de Vlaamse overheid, maakte recent een kortverhaal over een fictief personage (Linda). Linda is teamhoofd en wordt door haar leidinggevende koudweg aan de kant geschoven. Het verhaal gaat over het effect daarvan op haar, maar belicht ook een positieve noot: de directe en warme collega’s zijn voor haar de drijfveer om terug te komen.

Het verhaal is heel mooi, warm en authentiek geschreven – de link met bestaande personages uiteraard puur toevallig.

Alhoewel ik niet geloof in toeval, raakt het verhaal duidelijk een gevoelige snaar bij mij. Al zijn die linken die mijn brein maakte met mijn persoonlijke situatie uiteraard ook… puur toevallig 😉 Bovendien keer ik na mijn belevenissen van vorig jaar keer niet terug naar mijn vroegere werkvloer. Ik creëerde mijn eigen job met partner-in-crime Elke Wambacq en dat loopt goed. Heel goed.

Ik besluit een wandelingetje te maken. Dat helpt altijd om muizenissen kalmeren. De lentezon verwarmt mijn gezicht en doet me beseffen: het is goed zoals het nu is. Ik geniet van de beweging. Terug thuis begin ik met nieuwe energie aan de voorbereiding van een nieuwe training. De passie roept.

Schermafbeelding 2016-04-13 om 16.42.48.png

De straffe oproep van ombudsman Bart Weekers

Amper enkele uren later zijn de kindjes enthousiast buiten aan het spelen, met een buurjongetje. Het is immers “buitenspeeldag” en tot 18u zouden alle tablets en computers en TV-zenders niet werken (wat maken ze die kinderen wijs tegenwoordig op school, alhoewel: dankjewel juffen want heeft geholpen 😉 ).

Ik besef op dat eigenste moment dat ik geluk heb. Geluk dat ik dat mooie moment mag meemaken. Ik zit op mijn laptop te werken in de keuken. Ik hoor hoe het kindergeschater het concert van de vogels uit de buurt overstemt. Een merel begint (uit protest?) nog harder te fluiten, maar veel haalt dat niet uit. Het gelach overheerst.

Ik krijg een berichtje binnen dat de Vlaamse ombudsman Bart Weekers zijn jaarverslag heeft voorgesteld in het Vlaams parlement en daarover is geïnterviewd voor… het tijdschrift 13.  Ik citeer even uit dat interview…

Een opvallende passage in jouw jaarverslag is dat de leidend ambtenaren het spreekrecht beter zouden moeten waarderen. Wat bedoel je daar net mee?

WEEKERS: ‘Sommige dingen halen mijn jaarverslagen niet. Vaak komen medewerkers van de Vlaamse overheid hun hart luchten over leidinggevenden die het niet appreciëren dat ‘hun ondergeschikten’ hun stem laten horen in de buitenwereld. Zo mogen mensen soms hun mening niet in de media brengen hoewel ze over de juiste expertise beschikken. Soms wordt het ook niet geapprecieerd dat medewerkers zich maatschappelijk engageren naar aanleiding van een overheidsproject dat niets te maken heeft met hun dagelijkse taak. Ik roep het topmanagement bij de Vlaamse overheid uitdrukkelijk op om die mensen te waarderen, liever dan hen te ontmoedigen of af te remmen.’

Opnieuw verslik ik mij in mijn koffie. Een hele film speelt zich af voor mijn ogen. Soms is het verbazend hoe kleine zaken een hele doos van pandora in je hoofd kunnen her-openen en je zaken doen herinneren die je veilig had opgeborgen.

En toch ben ik heel blij met dit artikel. Het feit dat de ombudsman dat durft benoemen, luidop zeggen en zelfs herhalen, betekent zonder twijfel dat er toch nog stenen verlegd worden in de rivier van de overheid. Of moet ik zeggen… steentjes. Want alles lijkt vanop een afstand zo immens traag te bewegen. Een olietanker  van koers doen wijzigen is immers niet evident. De uitdagingen zijn nochtans niet min.  De samenleving evolueert enorm snel – en een overheid die niet meer afgestemd is op de realiteit, verliest vroeg of laat zijn reden van bestaan. Overheden hebben echter niet de neiging voortrekkers te zijn op vlak van verandering. Daarover vertel ik sowieso nog meer over in een blog op de Dinobuster-site. To be continued.

Maar hé, mensen met een mening worden best niet meer ontmoedigd. Echt blij dat dit gezegd is. Nu nog ernaar handelen, beste overheid…

 

Ach… geef mij nog maar een kopje koffie

Tijd heelt alle wonden, zegt het spreekwoord. En dat is in mijn geval gelukkig ook gebleken. De burn-out die mij vorig jaar een hele tijd K.O heeft geslagen, heeft me alleszins geleerd wat en wie mij energie geeft, en wat en wie energie kost. Daarin slimme keuzes maken, is een uitdaging waren velen onder ons voor staan. Leren luisteren naar wat je lichaam je zegt is echter niet gemakkelijk. Het blijft een dagdagelijkse uitdaging – zeker als je, zoals ik nu, gewoon elke dag je passie mag volgen.

Neen, het ontembaar Duracell-konijn van vroeger is niet meer. Dat is niet altijd even makkelijk te aanvaarden voor iemand die gewoon was “ja” te zeggen zonder na te denken over wanneer ze het allemaal ging doen of hoe ze dat gecombineerd zou krijgen. Ik moet nu soms echt nee zeggen en andere zaken schuiven in de tijd. Rust is immers absoluut nodig om de batterijtjes van mijn immer enthousiaste “ik” terug opgeladen te krijgen. Want met een platte batterij, kan je niets meer. Zelfs niet meer denken.

Maar hé, als ik mijn man mag geloven, is de nieuwe versie van mijzelf ook niet mis. Hij beweert zelfs dat het een betere versie is dan voorheen… Heb ik dan toch een upgrade gedaan van mijzelf door gas terug te nemen 😉

Nu  ja, manlief heeft natuurlijk een goede smaak, want heeft mij ooit gekozen (en ik hem) 🙂

Ach… Geef mij nu nog maar een kopje koffie. Al denk ik dat ik eerst een wandelingetje maken. De zon schijnt en ik wil wat zuurstof opdoen… Ja, ik ga verder mijn hart volgen, want dat klopt… altijd…

2016-04-14 11.01.26

 

PS Over wat als de energie op is en hoe je toch terug kan recht geraken, vertellen we meer in ons volgende dinobuster-boek. En je leest er ook over in mei. Dan komt een nieuw tijdschrift van ons uit… #teaser.

Tot jullie spreekt voortaan… een gecertificeerd coach :-)

1 reactie

Schermafbeelding 2015-03-05 om 00.58.23

Morgen is het zover. Echt! Een stiekem plechtige dag…. Een beetje feest! Want die dag… krijg ik – samen met 11 andere afdelingshoofden, 5 senior adviseurs en 4 topambtenaren mijn certificering als “interne coach” binnen de Vlaamse overheid. 

2014 is voor mij nochtans een heel druk en bewogen professioneel jaar geweest. Naast de dagelijkse leiding van mijn afdeling Informatie en Communicatie – die door een hele transitie ging, kwamen enkele projecten in een “oogst-fase”. Zo was er het lanceren van enkele doelgroepen Onderwijs.vlaanderen, de vernieuwing van de Studie- en Informatiedagen (SID-in’s), …

En toch zei ik “ja” toen eind 2013 de vraag kwam of ik zin had om mee de pool van interne coaches van de Vlaamse overheid mee te versterken. Ik besefte toch nog niet wat het zou gaan betekenen om de “masterclass coaching” te volgen, laat staan dat ik goed en wel besefte wat voor coach ik zelf wou zijn. Want een goede coach, dat word je niet op 1-2-3, zelfs niet na 10 volledige dagen opleiding en ontelbare “oefensessies” (waarbij we als “studenten” elkaar gingen coachen).

To coach or not to coach…

Het is niet zo eenvoudig om een strikte definitie te geven van wat coaching is. Bovendien worden coaches verward met een mentor, een trainer of een “helper”, Coachen lijkt bij momenten dan ook een verdoken 7koppig monster dat constant van gedaante wisselt en waar wij geen vat op krijgen. Iedereen verstaat er iets anders onder – vormt zijn eigen idee en begint eraan. Of denkt eraan te beginnen.

En uiteraard is coachend leidinggeven nog iets anders dan volslagen vreemde collega’s coachen “op thema’s”.

Als leidinggevende is coachen immers een deel van de basiscompetenties die men van je verwacht. Je hebt er mee alle belang bij dat opdrachten worden gehaald – jij wordt afgerekend op wat je medewerkers halen van output.

Dat is meteen een groot verschilpunt tussen interne coaching en de “gewone” coaches die de organisatie rijk is. Interne coaches laten hun focus niet liggen bij de eigen inhoud van de coachee, die kennen ze immers niet, maar bij het begeleiden van het proces. De coachee zit immers met een vraag en wil tot een antwoord komen. Iedereen mag uiteraard zijn eigen omschrijving van hoe hij coacht gebruiken – dat helpt immers om jouw kader te scheppen als coach, zolang die maar vertrekt bij de vraag van de coachee zelf en samen op weg gaan.

Wees een OEN  en laat OMA thuis

Ik geloof persoonlijk héél sterk dat we allemaal de antwoorden uit onszelf kunnen halen, omdat ze er nu eenmaal in verstopt zitten. Je hebt dus vooral een coach nodig als… veredelde vragensteller, die de olifant in de kamer durft te benoemen, je tot nieuwe inzichten brengt en samen met je op weg gaat om daar te geraken.

Ik gooi als coach ook één van mijn talenten constant in de strijd: NIEUWSGIERIGHEID. En goede coach is eigenlijk vooral benieuwd, vraagt door, wil weten wat die zucht betekent, vraagt waarom je op je stoel schuift, wat dat “geen tijd” nu eigenlijk wil zeggen, … Kei-gemakkelijk (zeker als je zo’n curieuzeneuzemosterdpotje bent als ik) en toch ook zo risicovol – want je eigen ideeën ploppen constant op in je hoofd. Even het zwijgen opleggen is dus de boodschap.

Als coach moet je eigenlijk een OEN  zijn: Open, Eerlijk en Niet-beoordelend. Dat allemaal terwijl je OMA thuislaat: Oordelen, Meepraten en Advies geven.

Een pool van interne coaches

Binnen de Vlaamse overheid koos men ervoor om voor 2de jaar op rij voor in te zetten op interne coaches. Elke coach-medewerkers zet zich een stuk van de werk-tijd vrijwillig in voor het ondersteunen van collega’s die met bepaalde coach-vraag zitten.  Of eerlijker toegegeven: ze spenderen een geëngageerd stuk van hun tijd (na de werktijd) hiervoor, want de drukte speelt ons ook hier parten.

Interne coaches zitten in de lift. Zoveel is duidelijk. Volgens het Ridler Report van 2013 geven 79% van de grote organisaties aan dat dit nog zal stijgen de volgende drie jaar. Verschillende factoren maken bovendien dat organisaties meer beroep doen op interne coaches, omdat die coaches

  • Een doorgronde kennis van de organisatie(cultuur) hebben
  • De kennis kunnen blijven onderhouden in de context waarbinnen de organisatie opereert.
  • Bijdragen tot… een coachende cultuur in de organisatie.
  • Kosten worden bespaard.

Bovendien wil men met de keuze voor interne coaches het vak “coachen” professionaliseren – via een onderzoek samen met professor Frederik Anseel. Je leest het allemaal op de site van Bestuurszaken

Multiplicator-effect

Het mooie aan de “klas van 2014” 😉 is dat voor het eerst ook topambtenaren de opleiding hebben gekozen. Shit always runs down. Dus als je een organisatie wil veranderen, moet je de top ook meekrijgen. Dat hebben ze bij de Vlaamse overheid alvast goed begrepen.

Ik voel me alvast vereerd om in zo’n gezelschap te vertoeven – wetende dat elke coach ook weer collega’s mee gaat ondersteunen en coachen vanuit hun huidige functie. En ambassadeur zijn van de verandering binnen de organisatie.

En toch lijkt me dat niet genoeg. Het kan altijd meer en beter. Stel nu dat elk van de huidige coaches minimum drie van zijn of haar collega’s kan overtuigen om dat ook te doen. Om ook de opleiding te volgen en vervolgens actief mee coachees gaan opvolgen.

Kennen jullie die film “pay it forward”? Waarbij een kleine jongen zijn droom uit dat iedereen spontaan drie dingen voor elkaar doet. Ons mulitplicator-effect gaat van hetzelfde principe uit.

2013 : 16 interne coaches

2014 : 21 interne coaches

Dat zou in mijn ideale wereld maar liefst 111 coaches betekenen (alles samen) in 2015, 333 in 2016, 999 in 2017, 2997 in 2018 en 8991 in 2019, en tegen 2020 of 2021: iedereen coach…?

Oproep aan de pers

De laatste jaren is er bijzonder weinig positieve aandacht voor de overheid geweest in de pers. Deze tijden van besparingen hebben het niet veel beter gemaakt…

Dit mooie verhaal van talentmanagement, waarbij de eigen medewerkers worden opgeleid om elkaar te ondersteunen – vanuit hun kracht – verdient volgens mij dan ook een plaatsje in de media – zeker wanneer morgen (nieuwswaarde ;-)) al die nieuwe coachees hun certificaat ontvangen.

Wie de contactgegeven wil van Brunhilde Borms (die dit allemaal trekt), kan haar uiteraard op Twitter vinden – of via het persbericht dat morgen nog eens wordt verspreid. Tijd voor wat goed nieuws

Feest! 

Maar nu eerst terug tot de orde van de dag. Vanaf morgen spreekt voortaan… een gecertificeerde madame tot u. Met een plechtige certificeringsoverhandiging – door The Coaching Square.  En alle redenen om te vieren zijn goed, niet? Want ondanks of net dankzij alle uitdagingen die op ons afkomen, blijven we er ongelooflijke positivo’s onder. Ik, samen met de “klas van 2014”. Omdat we nu eenmaal heel veel samen meegemaakt hebben. Elkaar dood-gecoacht hebben. Onze donkere kanten onder ogen moeten komen om het beste in onszelf naar boven te laten komen. Ja, het komt goed met deze groep positivo’s. Of moeten we ons daar misschien eens op laten coachen 😉