Enthousiaste veertiger – ondernemer met hart voor heldere communicatie – sociale media lover – Dinobuster maar vooral ook gelukkig met de kleine dingen – docent Thomas More Hogeschool
Soms kom je mensen tegen… Bundel je krachten en… groeit een nieuwe actie
Welkom 7 mei in Kortrijk – Actie #geefomjedarm. Omdat kennis delen levens kan redden
Eigenlijk kennen wij elkaar van… toeten nog blazen…
En toch is er die klik. Dat “elkaar verstaan” en waarderen wat de ander doet. Wil realiseren.
Die klik hadden wij als dinobusters onmiddellijk met Dokter Luc Colemont – die samen met een team enthousiastelingen de actie “Stop Darmkanker” de afgelopen tijd serieus op de kaart heeft gezet. Wat ons ongelooflijk aantrekt in het verhaal is… eigenlijk de baseline. De achterliggende idee…
“Door kennis te delen, kunnen we samen mensenlevens redden”
Letterlijk.
En wil kennisdelen en – verspreiden net iets zijn wat wij als dinobusters ongelooflijk fantastisch vinden én waar wij zelf ook enorm veel energie in steken. De tijd van ‘kennis is macht’ is lang vervlogen – zeker sinds de komst van het internet en later ook de sociale media die het verspreiden van kennis letterlijk… poepsimpel (excusez-moi le mot) maakte.
Stefaan Lammertyn suggereerde op Twitter dat wij eens met ons drie…
In mijn vorige blog had ik het over de nood aan sociale mediawijsheid en individuele verantwoordelijkheden. Ik kreeg hier redelijk wat reactie op – die mij uitdaagt om deze blog rond het samen verhaal van goed sociaal media gebruik te schrijven.
In 2012 schreef ik in het kader van mijn Master na Master “Publiek Management” aan Antwerp Management School een masterproef rond de “converserende overheid”
Daarbij ontwikkelde ik een model rond zinvol gebruik van sociale media. Het werd ontwikkeld voor de overheidscontext maar… bleek de afgelopen jaren perfect toepasbaar op de het bedrijfswereld. Zouden die af en toe toch meer gemeen hebben met elkaar dan we altijd aannemen 😉
Uitgangspunt van het model is: de klant staat centraal. Of je nu voor een overheid werkt of voor een privé-bedrijf: de klant is waarom je doet wat je doet. Waarom je dienstverlening doet, producten maakt, … Het model gaat er verder van uit dat er een “cultuur van vertrouwen” moet zijn alvorens deftig sociaal media gebruik écht deel van het DNA van je organisatie kan uitmaken.
Daarnaast zijn er drie samenwerkende factoren:
(Top) management. Zij moeten mee zijn in je verhaal. Ze moeten niet persé de grootste “lovers” zijn van sociale media, maar er wel de meerwaarde van inzien en… als het even kan, het ook zelf op een mediawijze manier gebruiken (walk the talk). Zonder steun van de top is het bijzonder moeilijk om echt een converserende organisatie te worden, die afstapt van het puur zenden-ontvangen-communicatiemodel.
Medewerkers, die ambassadeurs van hun organisatie kunnen en willen zijn. Zij praten “over” hun organisatie met een bijzonder hoge geloofwaardigheid. Ook het topmanagement behoort uiteraard tot de groep van medewerkers die ambassadeurs kunnen en willen zijn van hun organisatie. Allen hebben ze nood aan ondersteuning om op een verstandige manier met sociale media om te gaan. Belangrijkste vuistregel daarbij is “gebruik je gezond verstand“. Maar ook een degelijke uitleg over de privacy settings van Facebook, zinvol gebruik van Twitter, Yammer, LinkedIn, … kan handig zijn. Gebruik daar opnieuw de eigen bronnen: elke organisatie heeft enthousiastelingen die bij wijze van spreken “sociale media ademen”. Laat hen bv middagsessies geven, waarbij iedereen samen kan denken en doen – onder begeleiding van die “die hards”. Leren van “peers” blijft immers bijzonder goed hangen én je geeft medewerkers kans om te schitteren in een talent tegenover collega’s. Online zijn reeds veel van die cursussen terug te vinden – gratis en voor niets.
Conversatie team. Er moeten een aantal mensen ook de verantwoordelijkheid hebben en opnemen om te praten “in naam van” de organisatie. Dit zijn doorgaans de woordvoerders, bepaalde medewerkers uit de communicatieafdeling, … Zij hebben het mandaat om de mening van het bedrijf te vertolken. Het spreekt voor zich dat ze dat doen in rechtstreekse lijn met het management.
Als er iets is wat ik geleerd heb de afgelopen weken over sociale media, dan is het dat naast de donkere zijde, ook de schoonheid ervan hartverwarmend kan zijn.
Toen op woensdag 15/4 @EvelienS , een 30jarige jonge vrouw uit Brugge, overleed na een strijd tegen kanker – kwamen de steunbetuigingen op haar blog zo snel na elkaar dat #teamevelien even trending was – inclusief vele foto’s van hartjes voor haar.
Laat ons dus het kind niet met het badwater weggooien. Sociale media kunnen ook een heel mooi instrument zijn om kennis te delen en krachten te bundelen. Zo gaan de Dinobusters binnenkort ook krachten bundelen met @LucColemont van de actie StopDarmkanker en op 7 mei 2015, 20u, in Kortrijk, een #geefomjedarm benefiet doen om geld in te zamelen tegen deze vreselijke ziekte. Omdat kennis delen levens kan redden. Maar daarover vertel ik jullie in een volgende blog meer over…
Er is de laatste week nogal wat geschreven en gezegd over de sociale media. Toen we vorige week live de verslaggeving rond de verdwijning en het overlijden van Steve Stevaert konden volgen, gevolgd door tonnen bagger op Twitter, was voor velen de maat vol.
Voormalig hoofdredacteur van tijdschrift Story, Thomas Siffer (@TSiffer) oogstte bijzonder veel bijval met deze verontwaardigde tweet, waarbij hij overwoog Twitter te verlaten
Hij had natuurlijk gelijk. Er is die 2de april gigantisch veel geschreven (en gezegd!) dat eigenlijk te grof voor woorden was. Veel waar velen onder ons nog het schaamrood op de wangen van krijgen als we er terug naar gaan kijken (absoluut vermijden: opzoeken #SteveStevaert op Twitter)
De nieuwe song “Carmen” van Stromae (@Stromae) had op geen beter moment kunnen gelanceerd zijn. Daarin bezingt het Belgisch muzikale wonder hoe Twitter een veelvraat-monster is geworden dat ervoor zorgt dat we verglijden in louter nog een streven naar meer volgers. Dat hij het medium zelf keihard nodig heeft en gebruikt om inhoud te delen, laat hij even wijselijk weg 😉
Alleen blijft de vraag: who’s to blame? Wiens schuld is het dat zoveel nonsens online gegooid wordt? En is het allemaal zo nieuw? Is roddelen iets wat door sociale media gebeurt?
Auteur en reclame-man Guillaume Van Der Stighelen (@GuillaumeVDS) nuanceert. Er is altijd achterklap, slecht spreken, roddelen, … geweest – de sociale media maken alleen veel zichtbaarder wat wij écht over elkaar zeggen.
Uiteraard is het bereik en de snelle verspreiding van de berichten iets wat we wel aan sociale media kunnen toeschrijven – maar het gaat wel om ons als mensen die er iets op zetten. Het afschuiven op het medium zelf is hier net iets te makkelijk.
Sara Jane Deputter (@SJDeputter), conversation manager bij FOD Finanicën en dinobuster van het eerste uur, schreef hierover de dag na het overlijden van Stevaert een heel interessante blog: “Samen met Stevaert stierven de sociale media”. Niet de sociale media als medium moeten ter discussie staan. Sociale media zijn en blijven enkel een instrument. Een communicatiemiddel. Niet meer maar ook niet minder.
Laat één ding duidelijk zijn: hoe wij deze sociale media hanteren, daar zijn en blijven wij als mensen wél zelf verantwoordelijk voor.
Alleen… daar wringt het schoentje. Anno 2015 zijn héél veel mensen online actief die nooit enige uitleg over het medium gekregen hebben, en dit doen zonder na te denken over de gevolgen. Al doende leert men, zeker?
De sociale media zijn bovendien zo intuïtief en makkelijk te hanteren, dat veel uitleg ook niet nodig is. De meesten mensen kunnen tegenwoordig wel zo goed met de laptop / tablet / computer / smartphone om dat ze in staat zijn om “iets” op Twitter, Facebook, LinkedIn, … te plaatsen.
En toch… over de inhoud, over wat gepast is en wat niet online, daar horen we niets over. Een hele generatie gebruikers begeeft zich momenteel online zonder énige notie “mediawijsheid“. Onder het mom van “recht op vrije meningsuiting” wordt de grootste nonsens online gegooid – met een snelheid waarmee menig hardlopers jaloers op zouden zijn. Maar is dat recht wel zo absoluut wanneer het puur om beledigen van medemensen gaat? Want dat lijken we massaal te vergeten: we zijn over andere mensen bezig. Die ook allemaal omringd worden door ouders, broers/zussen, kinderen, vrienden en familie. Het is niet omdat iets online gezegd wordt, dat het niet kwetsend kan zijn. Integendeel. De anonimiteit en snelheid van deze media lijkt het ook te ont-menselijken. “Het is niet zo bedoeld” is dan de meest gehoorde uitleg.
Ja, we hebben meer dan ooit nood als samenleving aan een soort “online etiquette” – die eigenlijk zo evident lijkt dat het zelfs jammer is dat we het erover moeten hebben. De realiteit gebiedt mij echter in te zien dat de weg ernaartoe nog lang is.
Nochtans is het simpel… Want beeld je nu eens in…
Wat als… we voortaan bij elk berichtje dat we online willen zetten, onszelf de volgende twee simpele vragen zouden stellen:
Is dit iets wat ik ook face-to-face en luidop aan de betrokkene zou durven zeggen?
Is dit iets waarvan ik het niet erg zou vinden moesten mijn partner, kinderen of zelfs… moeder… het mij horen zeggen?
En wat als we enkel nog berichtjes die aan deze criteria voldeden, online zouden zetten? Volgens mij zouden we zo al heel wat miserie vermijden.
Vorige week zag ik toevallig de TED-talk van Monica Lewinsky. Als prille twintiger kreeg zij zowat de hele wereld over haar, naar aanleiding van haar relatie met toenmalige president van de Verenigde Staten, Bill Clinton. Dat er ze er nog is en haar verhaal nog kan na-vertellen, lijkt mij bij het goed luisteren naar haar verhaal werkelijk een klein mirakel. Toch is ze nu een straffe madam die als spreekbuis fungeert voor verschillende organisaties die online pestgedrag aanpakken. Haar bottom line:
“we need to have more compassion and empathy – online and offline”
Neen… Het gaat niet enkel om de sociale media op zich, maar om alles wat we online doen. Voor wie eens door de grond wil zakken van plaatsvervangende schaamte, kan ik ook de commentaar-velden op artikels van de nieuwssites aanraden. En beeld je in dat nog maar 1% van die commentaren over jouzelf zou gaan. Of over iemand die je graag ziet… Hallucinant.
Ja, we hebben dringend nood aan wat meer etiquette en gedragsregels online. We moeten terug beseffen dat we als mens online gedrag stellen dat effect heeft op anderen. Dat bewustzijn moet een collectief bewustzijn worden. Een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid van ons allemaal. Niet enkel een verantwoordelijkheid om het zelf te doen, maar om elk in onze eigen omgeving elkaar ook aan te spreken wanneer je iets ziet wat er echt over gaat.
Laat ons geen zwijgende massa zijn maar zelf gewoon mee nadenken over hoe we allemaal samen ons beter kunnen gedragen. Niet om elkaar met de vinger te wijzen en een verklik-cultuur te creëeren. Wel om samen te zorgen dat de sociale media niet het kind wordt dat met het badwater wordt weggegooid. Want sociale media hadden als doel om mensen met elkaar te verbinden. Laat ze dat dan vooral ook doen, in plaats van met modder naar elkaar te gooien.
En om te eindigen… een kleine wijsheid die mijn oma vroeger altijd zei… Ze geldt volgens mij nog steeds…
“Als je niets liefs kunt zeggen, zeg je beter niets…”
Het gaat allemaal om mensen. It’s all about the people, stupid!*
* met kleine verwijzing naar “It’s the economy, stupid!” (Bill Clinton)
Werken aan de toekomst... doe je samen... 