Tag: burnout

De lessen uit mijn burn-out

2 reacties

In mijn vorige post had ik het over hoe ik door mijn burn-out van taboe naar upgrade evolueerde. Maar welke lessen heb ik nu geleerd? Ik neem jullie mee doorheen lessen die ik zelf getrokken heb uit ongetwijfeld de minst energieke, maar tevens één van de meest leerrijke periodes uit mijn hele leven… (*meer hierover in ons volgende Dinobuster-boek*)

Wat heb ik geleerd…?

“What doesn’t kill you, makes you stronger”.

Aan dat zinnetje heb ik vaak moeten denken in mijn donkerste periodes. Ik bleef immers, zelfs in donkere periodes, overtuigd dat de oplossing wel ergens was – ik moest er alleen maar bij geraken. Mijn optimistische aard heeft mij ongetwijfeld op dat moment groot stuk geholpen.

En toch… voor ik het met jullie over mijn lessen heb, wil ik benadrukken dat ik heel goed weet… elke mens is anders. Elke burn-out dus ook. Er is geen pasklare oplossing, die voor iedereen in elke context werkt. Ik pretendeer dan ook niet de waarheid in pacht te hebben en alle andere lessen af te wijzen. Ik beschrijf hier enkel en alleen een zevental lessen die ik zelf heb geleerd… the hard way… maar net zo goed… MY WAY…

LES 1 Zorg dat je weet wat en wie je energie geeft en kost.

battery-1109088_1920Maak daar een lijstje van – en hou dat lijstje in de gaten. Uiteindelijk draait het vooral om balans – zowel in energie geven als krijgen. En neen, dat is niet gelijk aan de work/life balans (wat een gedrocht van een woord is dat trouwens). Er zijn bv privé dingen die mij enorm veel energie kosten (in de file staan als ik de kinderen overal moet rondvoeren bijvoorbeeld, of de strijk doen, poetsen, …) – maar ook werkdingen die mij energie kosten (boekhouding – jeuj). Op beide fronten zijn er gelukkig ook zaken die veel energie geven. Het is veel makkelijker om balans te houden als je je eigen energievreters en -gevers kent.

LES 2 Ga buiten en beweeg!

Dat zorgt voor voldoende zuurstof. Ik trek bv veel op in de natuur, want dat zorgt voor voldoende “aarde”-aarding. Het zorgt dat mijn hoofd stopt met piekeren en er ruimte komt voor nieuwe ideeën. De natuur verandert eigenlijk enorm veel – wat ik bijzonder fascinerend vind om te beleven en op te merken. Bewegen heeft trouwens een heel fijn effect op mijn algemeen welbevinden. En hé, ik moet heus niet de 10km lopen alvorens het de moeite is om buiten te komen. Vroeger wou ik mijn sportschoenen zelfs niet aandoen als ik geen half uur kon gaan joggen. Eens ik door had dat niet alles een wedstrijd is, ga ik soms gewoon buiten voor een toertje rond de blok te doen. Alles draagt bij tot de 10.000 stappen uitdaging, niet enkel joggen. Frisse lucht verjaagt bovendien donkere gedachten *zalig*.

LES 3: Respecteer je slaap.

apple-1717583_1920.jpgIk heb een hele tijd verkondigd dat ik wel zou slapen als ik dood was. Onzin natuurlijk, want net als de meeste mensen heb ik enorm veel deugd aan 7u slaap. Als ik voldoende geslapen heb, kan ik gewoon ook meer aan. Bovendien zijn mijn hersenen, net als die van elk van jullie, onwaarschijnlijk hard aan ’t werk tijdens mijn slaap om de dag te verwerken. Slapen is dus nodig om een dag te resetten – elke dag opnieuw. Dat kun je dus niet inhalen na enkele dagen, door eens uit te slapen in het weekend. Nog zo’n verhelderend inzicht.

LES 4: Geniet van stilte en respecteer je rust.

Vroeger vond ik stilte akelig, ik wou niet alleen zijn, want dat was zielig. Nu besef ik dat alleen zijn niet hetzelfde is als eenzaam zijn. Ik wentel me nu ongegeneerd in de rust die stilte kan geven. Let op, als extravertje heb ik anderen nodig voor mijn energie, maar ook extraverten hebben rust nodig. Dit is een onwaarschijnlijk inzicht voor mij gebleken: ook als extraverte persoonlijkheid mag ik genieten van de rust… om dan met volle batterijtjes terug de drukte op te zoeken.

LES 5: Repeat after me: “oh, wat fijn. Ik zal erover nadenken”.

agenda-1928419_1920Da’s een hele moeilijke – want het enthousiaste springkonijn in mij wil altijd “jajajaja” roepen als er weer een interessante opdracht mijn kant uit komt. Alleen… heb ik geleerd om eerst mijn agenda te raadplegen en te kijken of en wanneer ik het ingepland ga krijgen – alvorens ik iets toezeg. Agenda gewijs geen gaatje? Dan moet ik neen zeggen… met spijt in het hart. Anders breng ik alleen mijzelf en mijn omgeving hopeloos in de miserie. Zeker als ik regel 3 wil respecteren.

LES 6: Luister naar de signalen van je lichaam, zodat het niet altijd moet gaan schreeuwen. Oooooh, wat heb ik hiermee geworsteld. Leren mild zijn voor mezelf en horen wat mijn lichaam wil zeggen: geen gemakkelijke. Maar een stijve nek, een verkoudheid die niet overgaat, die toenemende vergeetachtigheid, het prikkelbaar rondlopen, roepen en kwaad worden op de mensen het dichtste bij mij, … Het zijn allemaal tekenen (en ze zijn voor ons allen net iets anders) die ik voor mezelf moest leren herkennen. Nu weet ik wat ze betekenen voor mij en vooral: dat het tijd is om gas terug te nemen als ze terug de kop opsteken

LES 7: Wees dankbaar.

banner-1186625_1920.jpgElke dag opnieuw noteer ik de drie leukste dingen van mijn dag. Gewoon, omdat ik elke dag wel leuke dingen meemaak. Vroeger ongetwijfeld ook, maar ik liet ze ondergesneeuwd geraken in de chaos en drukte van elke dag. Nu plaats ik ze op een podium en geef ze zonlicht. Ik maak ze zichtbaar voor mezelf. Ik geef ze aandacht, waardoor ze groeien en de dagen opvrolijken dat het eens wat minder is. Het leven is niet een aaneenschakeling van “WAUW’s” en “dikke duimen”. Maar las je goed kijkt, zul je zien dat ook in jouw dag zeker wat momentjes zijn om te koesteren – die je blij maken dat je op deze planeet mag rondlopen. Het is enkel een kwestie van goed kijken en aandacht geven aan het positieve in je leven.

En neen… Ik weet niet of deze lessen me altijd en in elke context gaan helpen. Ik heb helaas nog altijd geen glazen bol. Maar ik weet wel dat ik heel tevreden ben met wat ik nu doe, de toekomst die ik nu uitbouw en het deken van liefde dat mij nog altijd omringt…

Daarom, nummer 7 indachtig, wil ik een dikke merci zeggen…

  • voor zij die er altijd geweest zijn,
  • voor zij die gebleven zijn,
  • voor zij die plots op mijn weg zijn gekomen,
  • voor al die tekenen van sympathie, online en in real life

Kortom… Dankjewel voor iedereen die mijn deken van liefde gevormd hebben en nog steeds vormen.

You raise me up, to more then I can be… ❤

Burn-out: van taboe naar upgrade

Een reactie plaatsen

Vorige week bracht ik op Facebook en Twitter een blog van vorig jaar (Mijn verhaal) terug onder de aandacht. Tijd om één jaar later voorbij te gaan aan het taboe van burn-out en me te wikkelen in een deken van liefde. Binnenkort ga ik ook eens bloggen over mijn eigen lessen uit die periode denk ik #tobecontinued

(Enne… je leest er sowieso ook wel over in ons volgende Dinobuster boek… #teaser)

Torenhoog taboe

Ik verschiet er altijd van hoeveel reacties ik uitlokt als ik openlijk, zonder schaamte, vertelt over mijn ei2017-03-27 09.39.24.jpggen hel. Nu ben ik altijd al een flapuit geweest, met het hart op de tong. Maar het loodzware taboe dat ligt op burn-out – en eigenlijk op alles rond geestelijke gezondheidszorg – heeft ook mij wel even tegengehouden hierover te praten…

En ik ben niet alleen, merk ik. Zelfs prinsen hebben er last van. Zo getuigde prins Harry van Groot-Brittannië recent over dat taboe, toen hij in een interview verwees naar de hulp die hij zelf heeft moeten zoeken om de dood van zijn moeder te verwerken.

Door de bodem van de put

Hoe diep je precies kan zinken, dat kan ik eigenlijk moeilijk uitleggen. Het is niet zo dat ik na een hele tijd vallen – weer opstaan – opnieuw vallen – blijven liggen – proberen opstaan – verder vallen … alleen de bodem van de put had geraakt. Neen. Het leek eerder alsof ik door val op val op val gewoon dwars door die bodem was gezakt. Ik wist tot dan eigenlijk niet dat je kon blijven vallen – maar geloof me, op dat moment kan er altijd nog wel een valletje bij.

Ik was bovendien doordrongen van dat akelige gevoel dat niet enkel aan het vallen was, maar dat de shit ook nog eens van bovenaf op mijn hoofd neerviel. Alsof ik werkelijk in al die shit zou verdrinken, die van alle kanten tegelijk op me af kwam.  Ik zag de duistere kant van de mensheid. Heel velen zwegen, anderen waren maar al te graag bereid me dat laatste duwtje te geven . Ik blokkeerde.

Upgrade eens uzelf

Verdriet, angst en woede namen een tijdlang mijn gedachten en bestaan over. Tot ik na enkele maanden en dankzij een uitspraak van één van mijn dochters besefte dat ik eigenlijk én eindelijk alle schaamte voorbij was. De oudste (toen 9 jaar) zei op een ochtend, tijdens een knuffelsessie, dat ze toch zooooo blij was dat ik het te druk had gekregen in mijn hoofd (kortsluiting). Daardoor riep ik immers niet meer zo hard riep en kon eindelijk terug lachen. Tegen een vriendinnetje had de jongste dochter het dan weer over de dokter die geen pilletjes geeft, maar je beter kan maken door met je te praten. Ze verwees daarbij naar naar mijn psycholoog & coach waar ik toen een afspraak mee had. Alsof dat de eenvoudigste zaak ter wereld was.

Die uitspraken – waarbij mijn kinderen zonder enige negativiteit of beladen woorden naar geestelijke gezondheidszorg keken – zorgden mee voor “de klik”. Ze gaven me de tools om een herkadering  in mijn brein te maken. Als zij het later, dankzij mijn burn-out, zoooo evident vinden dat je hulp zoekt als je je minder voelt, is er opnieuw hoop voor de toekomst. Een toekomst waarin we elkaar niet (ver)(be)oordelen – want we lopen niet in elkaars schoenen.

Een last viel van mijn schouders. Ik hoef me niet meer te schamen voor mijn burn-out. Ik had er zelfs de “upgraded” versie van mijzelf aan heb overgehouden (als ik manlief mag geloven). Ik had het slechter kunnen doen, niet?

heart-1450302_1920Deken van liefde

Ik besef wel dat ik enorm veel geluk heb gehad. Ik was immers  goed omringd. Heel goed omringd zelfs. Ik mocht mij meer dan eens wentelen in een deken van liefde. Ja, de liefde (en het engelengeduld) van mijn man, mijn kindjes, mijn ouders, broers, (schoon)zussen, vrienden en familie zijn uiteindelijk de drive geweest om het gevecht met de muizenissen aan te gaan. Zij waren en zijn de lijm, die ik nodig had om stilaan terug de vele stukjes van mijzelf terug bijeen te puzzelen en vast te maken.

Welkom aan de nieuwe “ik”

“En, ben je nu terug helemaal beter”, vragen vrienden, familie, kennissen me wel eens. Weleu… Veeeeel beter dan ik was, dat ben ik zeker.  Dag en nacht verschil. Ik heb terug energie! En toch moet ik toegeven… de “oude” Nancy is er niet meer.

Toch is er een nieuwe voor in de plaats gekomen. Het vele vallen maakte immers dat na verloop van tijd er puzzelstukjes ontbraken, andere waren zodanig kapot en niet meer te herstellen. Ik moest dus creatief zijn, mijzelf heruitvinden, stukjes repareren en andere gewoon heruitvinden – in een poging mezelf op te lappen. En dat leverde die nieuwe versie op. Is dat dan een betere versie? Neen. Gewoon een andere versie.

Ik moet trouwens niet altijd maar béter worden. Of… de beste versie van mezelf zijn. Nergens voor nodig. Goed is ook goed genoeg. Ik ben oké. Meer dan oké.

 Schermafdruk 2017-04-18 06.49.12.png

Terug naar de essentie

1 reactie

Het mensenlijk brein is toch iets bijzonders. Ik stelde mij daar vroeger altijd iets bij voor als was het dat kleine grijze mannetje dat in mijn bovenkamer vanalles zit te besturen en commanderen, zoals in de tekenfilmpjes van “Er was eens… Het leven” , waar ik als kind zot van was. Het onthoudt dingen waarvan ik zelf niet meer wist dat ik ze onthouden had. En het doet dat met alle zintuigen samen. Zo kan werkelijk alles wat je ooit hebt beleefd, en wat een indruk heeft nagelaten, iets triggeren in die hersenen, waardoor je BAM terug gekatapulteerd wordt in de tijd.

Bij mij is dat bijvoorbeeld nu, deze periode – het einde van een schooljaar van de kindjes, de zomer die ontluikt (alhoewel daar vandaag niet veel van te zien is 😉 ) – en die rommelt serieus in mijn beleving van de tijd.

Als elke stap er één teveel is…

Ik verklaar mij nader. Vorig jaar, zelfde plaats, zelfde tijd, ging ik door een heel donkere periode. Ik zat in de knoop, worstelde met vanalles en nog wat, was heel snel geïrriteerd en boos op de wereld, mijn vrienden, familie, gezin, omgeving en eigenlijk ook op … mijzelf. Het feit dat ik mijn eigen grenzen was tegen gekomen en moest toegeven dat ik niet kon blijven ongestraft energie geven zonder ooit eens terug te tanken, was een bittere pil om te slikken. Of beter: het leek onoverkomelijk en maakte me totaal immobiel.

En dat immobiel, dat mag je wel héél erg letterlijk nemen.

Ik bevroor, kon niets meer. Eens ik de kinderen naar school had gebracht, was mijn zwaarste opdracht om terug van de zetel naar de keuken te geraken en mijzelf een koffie te maken. Daar deed ik gewoon uren over, terwijl ik een meer vulde met mijn tranen. De vaatwas legen en terug vullen: Zelfde verhaal. Nog zo’n onoverkomelijke berg waar ik dagelijks eens over moest. Ik werd al opstandig nog voor ik eraan moest beginnen – gewoon omdat ik wist dat dit mij zoveel energie zou kosten dat mijn hele middag ermee gevuld zou zijn.

Nu kan ik mij zelfs in de verste verte niet meer inbeelden hoe diep ik toen zat.

Schrijven kan levens redden (of op zijn minst ontploffingen vermijden)

Gelukkig heb ik al sinds het moment dat ik kon schrijven, de reflex om héél veel van mij af te schrijven. Man, dat is mijn redding geweest. Zonder schrijven was ik in die periode letterlijk ontploft, vermoed ik. Zoveel gevoelens als ik toen opkropte, echt binnenin mezelf houden: dat had mijn lichaam écht niet overleefd…

Tot die middag in juni. Ik zie me daar nog zitten. Buiten in mijn kleine stadstuin. Het had net geregend, maar ik moest en zou even ademen. Zuurstof krijgen (letterlijk). Dus zette ik mij buiten. Mijn coach / psycholoog Annick Vanden Nest had me opnieuw ferm uitgedaagd en opdracht gegeven na te denken over één vraag. En die was niet, waarover ik al heel de tijd aan het tobben was, namelijk: wat ga ik doen met mijn leven. Neen. Ik moest mijzelf van haar slechts één vraag stellen. Eén vraag maar…

“Wat kan ik niet stoppen… zelfs als al het andere stopt?”

Want die vraag zou voor mij de sleutel bevatten om mezelf terug los te krijgen. Daar zat immers mijn echte kracht. Daar zat mijn passie. En bij mij was en is dat dus… Schrijven. En praten. Of dat nu boeken zijn, blogs, artikels, opleidingen, … : ik moet kunnen schrijven en daarover in dialoog gaan. In verbinding gaan om mensen in beweging te krijgen… De baseline van Dinbousters is niet per toeval gekozen 🙂

De geur van de herinnering… Falen als leidraad tot de essentie

Het is dan ook opmerkelijk dat ik vandaag buiten de “geur” van die dag vorig jaar herkende. En dat die mij terug naar toen wegflitste. Net als toen heeft het juist geregend. Het is druilerig. Ik merk aan de natuur dat in bloei komt. Je voelt als het ware de zomer maar ze is er nog niet…

En uitgerekend vandaag zie ik dit filmpje van J.K. Rowling op YouTube.

Ze heeft het erin over falen. En laat ons eerlijk zijn: falen is niet plezant. Je moet door een lange donkere tunnel, waar licht lange tijd eerder hoop lijkt dan echt een realiteit.

The true benefits of failure is that they force you to strip away all the inessential and makes you send al your energy towards your big idea, your dream — J.K.Rowling

Af en toe eens falen is onvermijdelijk, zegt ze ook – tenzij je zo voorzichtig leeft, dat je eigenlijk al “by default” gefaald hebt… in leven.

Ik kan haar alleen maar volgen daarin. Of ik ooit de sprong had durven wagen om effectief zelfstandige te worden zonder die donkere periode, weet ik niet. Maar het heeft het proces wel versneld. En de keuze scherper gemaakt. Plots moest ik terugvechten. Mij ontdoen van alle overbodige luxe en terug gaan naar de essentie. Wat wil IK? Waar word ik terug warm en enthousiast van? En dat bleek… Mijn droom te zijn. De droom om samen met Elke Wambacq, mensen in beweging te krijgen via verbinding.

Ja, falen heeft mij gedwongen mijn droom concreet te maken. En te kiezen. Te springen.

Of zoals in het boek van Susan Jeffers, dat ik ook in mijn handen kreeg door coach Annick, en nog steeds koester… “Feel the fear… and do it any way.” En dat is exact wat we met Dinobusters hebben gedaan: de angst onder ogen komen… Durven voluit gaan voor onze droom.  En daar ben ik nog elke dag dankbaar voor…

Onze enthousiaste berichtjes, als we weer eens een stapje dichter bij onze droom komen, bv bij de aankoop van promo materiaal voor één of andere beurs, moet je er dan maar bij nemen :-p

Schermafbeelding 2016-06-14 om 15.07.08.png

 

 

 

Mijn verhaal

9 reacties

Wanneer je koffie in je keel blijft steken… moet je luisteren naar je hart (dat klopt altijd)

Het gebeurt niet zo heel vaak, dagen dat ik mij tot tweemaal toe verslik in mijn koffie… Gisteren was nochtans zo’n dagje, waarop ik tijdens het drinken van mijn koffie aan het lezen was (duidelijk géén goed idee #notetoself).

Even een situatieschets.

Ik geniet intens van de rust. “Zouden er nog ouders zijn die zo blij zijn dat hun kindjes na 2 weken vakantie terug naar school zijn?” vraag ik mij stilletjes af. Tegelijkertijd voel ik me eenbeetje schuldig, want de dochters hebben natuurlijk evenveel recht om in ons huis rond te lopen als ikzelf. Moesten ze nu maar es liever opruimen… Ik gniffel bij mijn eigen inwendige gepraat en neem mijzelf een mok koffie (aan één tas heb je toch nooit genoeg?)

De zon schijnt vrolijk door het schuifraam van mijn vernieuwde keuken.Ik hoor hoe de lente duidelijk ontwaakt. De tulpen in t midden van de tafel maken dat ik me in opperbeste stemming voel. Bloemen zijn mijn kleine zondes elke week. Puur genieten.

Een berichtje op facebook trekt mijn aandacht. Eens ik begin te lezen, katapulteert het mij terug naar een donkere periode uit 2015 – waar ik nu, gelukkig sterker dan ooit, maar met gemengde gevoelens op blijf terugkijken. Kort daarna krijg ik bericht dat ik het jaarverslag van de ombudsman ook eens moet lezen. Daar gaan we dan. A trip down to memory lane…

Het verhaal van Linda

Maarten De Gendt, auteur en journalist bij het (intussen online) Tijdschrijft “Dertien” van de Vlaamse overheid, maakte recent een kortverhaal over een fictief personage (Linda). Linda is teamhoofd en wordt door haar leidinggevende koudweg aan de kant geschoven. Het verhaal gaat over het effect daarvan op haar, maar belicht ook een positieve noot: de directe en warme collega’s zijn voor haar de drijfveer om terug te komen.

Het verhaal is heel mooi, warm en authentiek geschreven – de link met bestaande personages uiteraard puur toevallig.

Alhoewel ik niet geloof in toeval, raakt het verhaal duidelijk een gevoelige snaar bij mij. Al zijn die linken die mijn brein maakte met mijn persoonlijke situatie uiteraard ook… puur toevallig 😉 Bovendien keer ik na mijn belevenissen van vorig jaar keer niet terug naar mijn vroegere werkvloer. Ik creëerde mijn eigen job met partner-in-crime Elke Wambacq en dat loopt goed. Heel goed.

Ik besluit een wandelingetje te maken. Dat helpt altijd om muizenissen kalmeren. De lentezon verwarmt mijn gezicht en doet me beseffen: het is goed zoals het nu is. Ik geniet van de beweging. Terug thuis begin ik met nieuwe energie aan de voorbereiding van een nieuwe training. De passie roept.

Schermafbeelding 2016-04-13 om 16.42.48.png

De straffe oproep van ombudsman Bart Weekers

Amper enkele uren later zijn de kindjes enthousiast buiten aan het spelen, met een buurjongetje. Het is immers “buitenspeeldag” en tot 18u zouden alle tablets en computers en TV-zenders niet werken (wat maken ze die kinderen wijs tegenwoordig op school, alhoewel: dankjewel juffen want heeft geholpen 😉 ).

Ik besef op dat eigenste moment dat ik geluk heb. Geluk dat ik dat mooie moment mag meemaken. Ik zit op mijn laptop te werken in de keuken. Ik hoor hoe het kindergeschater het concert van de vogels uit de buurt overstemt. Een merel begint (uit protest?) nog harder te fluiten, maar veel haalt dat niet uit. Het gelach overheerst.

Ik krijg een berichtje binnen dat de Vlaamse ombudsman Bart Weekers zijn jaarverslag heeft voorgesteld in het Vlaams parlement en daarover is geïnterviewd voor… het tijdschrift 13.  Ik citeer even uit dat interview…

Een opvallende passage in jouw jaarverslag is dat de leidend ambtenaren het spreekrecht beter zouden moeten waarderen. Wat bedoel je daar net mee?

WEEKERS: ‘Sommige dingen halen mijn jaarverslagen niet. Vaak komen medewerkers van de Vlaamse overheid hun hart luchten over leidinggevenden die het niet appreciëren dat ‘hun ondergeschikten’ hun stem laten horen in de buitenwereld. Zo mogen mensen soms hun mening niet in de media brengen hoewel ze over de juiste expertise beschikken. Soms wordt het ook niet geapprecieerd dat medewerkers zich maatschappelijk engageren naar aanleiding van een overheidsproject dat niets te maken heeft met hun dagelijkse taak. Ik roep het topmanagement bij de Vlaamse overheid uitdrukkelijk op om die mensen te waarderen, liever dan hen te ontmoedigen of af te remmen.’

Opnieuw verslik ik mij in mijn koffie. Een hele film speelt zich af voor mijn ogen. Soms is het verbazend hoe kleine zaken een hele doos van pandora in je hoofd kunnen her-openen en je zaken doen herinneren die je veilig had opgeborgen.

En toch ben ik heel blij met dit artikel. Het feit dat de ombudsman dat durft benoemen, luidop zeggen en zelfs herhalen, betekent zonder twijfel dat er toch nog stenen verlegd worden in de rivier van de overheid. Of moet ik zeggen… steentjes. Want alles lijkt vanop een afstand zo immens traag te bewegen. Een olietanker  van koers doen wijzigen is immers niet evident. De uitdagingen zijn nochtans niet min.  De samenleving evolueert enorm snel – en een overheid die niet meer afgestemd is op de realiteit, verliest vroeg of laat zijn reden van bestaan. Overheden hebben echter niet de neiging voortrekkers te zijn op vlak van verandering. Daarover vertel ik sowieso nog meer over in een blog op de Dinobuster-site. To be continued.

Maar hé, mensen met een mening worden best niet meer ontmoedigd. Echt blij dat dit gezegd is. Nu nog ernaar handelen, beste overheid…

 

Ach… geef mij nog maar een kopje koffie

Tijd heelt alle wonden, zegt het spreekwoord. En dat is in mijn geval gelukkig ook gebleken. De burn-out die mij vorig jaar een hele tijd K.O heeft geslagen, heeft me alleszins geleerd wat en wie mij energie geeft, en wat en wie energie kost. Daarin slimme keuzes maken, is een uitdaging waren velen onder ons voor staan. Leren luisteren naar wat je lichaam je zegt is echter niet gemakkelijk. Het blijft een dagdagelijkse uitdaging – zeker als je, zoals ik nu, gewoon elke dag je passie mag volgen.

Neen, het ontembaar Duracell-konijn van vroeger is niet meer. Dat is niet altijd even makkelijk te aanvaarden voor iemand die gewoon was “ja” te zeggen zonder na te denken over wanneer ze het allemaal ging doen of hoe ze dat gecombineerd zou krijgen. Ik moet nu soms echt nee zeggen en andere zaken schuiven in de tijd. Rust is immers absoluut nodig om de batterijtjes van mijn immer enthousiaste “ik” terug opgeladen te krijgen. Want met een platte batterij, kan je niets meer. Zelfs niet meer denken.

Maar hé, als ik mijn man mag geloven, is de nieuwe versie van mijzelf ook niet mis. Hij beweert zelfs dat het een betere versie is dan voorheen… Heb ik dan toch een upgrade gedaan van mijzelf door gas terug te nemen 😉

Nu  ja, manlief heeft natuurlijk een goede smaak, want heeft mij ooit gekozen (en ik hem) 🙂

Ach… Geef mij nu nog maar een kopje koffie. Al denk ik dat ik eerst een wandelingetje maken. De zon schijnt en ik wil wat zuurstof opdoen… Ja, ik ga verder mijn hart volgen, want dat klopt… altijd…

2016-04-14 11.01.26

 

PS Over wat als de energie op is en hoe je toch terug kan recht geraken, vertellen we meer in ons volgende dinobuster-boek. En je leest er ook over in mei. Dan komt een nieuw tijdschrift van ons uit… #teaser.