Vorige week bracht ik op Facebook en Twitter een blog van vorig jaar (Mijn verhaal) terug onder de aandacht. Tijd om één jaar later voorbij te gaan aan het taboe van burn-out en me te wikkelen in een deken van liefde. Binnenkort ga ik ook eens bloggen over mijn eigen lessen uit die periode denk ik #tobecontinued

(Enne… je leest er sowieso ook wel over in ons volgende Dinobuster boek… #teaser)

Torenhoog taboe

Ik verschiet er altijd van hoeveel reacties ik uitlokt als ik openlijk, zonder schaamte, vertelt over mijn eigen hel. Nu ben ik altijd al een flapuit geweest, met het hart op de tong. Maar het loodzware taboe dat ligt op burn-out – en eigenlijk op alles rond geestelijke gezondheidszorg – heeft ook mij wel even tegengehouden hierover te praten…

En ik ben niet alleen, merk ik. Zelfs prinsen hebben er last van. Zo getuigde prins Harry van Groot-Brittannië recent over dat taboe, toen hij in een interview verwees naar de hulp die hij zelf heeft moeten zoeken om de dood van zijn moeder te verwerken.

Door de bodem van de put

Hoe diep je precies kan zinken, dat kan ik eigenlijk moeilijk uitleggen. Het is niet zo dat ik na een hele tijd vallen – weer opstaan – opnieuw vallen – blijven liggen – proberen opstaan – verder vallen … alleen de bodem van de put had geraakt. Neen. Het leek eerder alsof ik door val op val op val gewoon dwars door die bodem was gezakt. Ik wist tot dan eigenlijk niet dat je kon blijven vallen – maar geloof me, op dat moment kan er altijd nog wel een valletje bij.

Ik was bovendien doordrongen van dat akelige gevoel dat niet enkel aan het vallen was, maar dat de shit ook nog eens van bovenaf op mijn hoofd neerviel. Alsof ik werkelijk in al die shit zou verdrinken, die van alle kanten tegelijk op me af kwam.  Ik zag de duistere kant van de mensheid. Heel velen zwegen, anderen waren maar al te graag bereid me dat laatste duwtje te geven . Ik blokkeerde.

Upgrade eens uzelf

Verdriet, angst en woede namen een tijdlang mijn gedachten en bestaan over. Tot ik na enkele maanden en dankzij een uitspraak van één van mijn dochters besefte dat ik eigenlijk én eindelijk alle schaamte voorbij was. De oudste (toen 9 jaar) zei op een ochtend, tijdens een knuffelsessie, dat ze toch zooooo blij was dat ik het te druk had gekregen in mijn hoofd (kortsluiting). Daardoor riep ik immers niet meer zo hard riep en kon eindelijk terug lachen. Tegen een vriendinnetje had de jongste dochter het dan weer over de dokter die geen pilletjes geeft, maar je beter kan maken door met je te praten. Ze verwees daarbij naar naar mijn psycholoog & coach waar ik toen een afspraak mee had. Alsof dat de eenvoudigste zaak ter wereld was.

Die uitspraken – waarbij mijn kinderen zonder enige negativiteit of beladen woorden naar geestelijke gezondheidszorg keken – zorgden mee voor “de klik”. Ze gaven me de tools om een herkadering  in mijn brein te maken. Als zij het later, dankzij mijn burn-out, zoooo evident vinden dat je hulp zoekt als je je minder voelt, is er opnieuw hoop voor de toekomst. Een toekomst waarin we elkaar niet (ver)(be)oordelen – want we lopen niet in elkaars schoenen.

Een last viel van mijn schouders. Ik hoef me niet meer te schamen voor mijn burn-out. Ik had er zelfs de “upgraded” versie van mijzelf aan heb overgehouden (als ik manlief mag geloven). Ik had het slechter kunnen doen, niet?

Deken van liefde

Ik besef wel dat ik enorm veel geluk heb gehad. Ik was immers  goed omringd. Heel goed omringd zelfs. Ik mocht mij meer dan eens wentelen in een deken van liefde. Ja, de liefde (en het engelengeduld) van mijn man, mijn kindjes, mijn ouders, broers, (schoon)zussen, vrienden en familie zijn uiteindelijk de drive geweest om het gevecht met de muizenissen aan te gaan. Zij waren en zijn de lijm, die ik nodig had om stilaan terug de vele stukjes van mijzelf terug bijeen te puzzelen en vast te maken.

Welkom aan de nieuwe “ik”

“En, ben je nu terug helemaal beter”, vragen vrienden, familie, kennissen me wel eens. Weleu… Veeeeel beter dan ik was, dat ben ik zeker.  Dag en nacht verschil. Ik heb terug energie! En toch moet ik toegeven… de “oude” Nancy is er niet meer.

Toch is er een nieuwe voor in de plaats gekomen. Het vele vallen maakte immers dat na verloop van tijd er puzzelstukjes ontbraken, andere waren zodanig kapot en niet meer te herstellen. Ik moest dus creatief zijn, mijzelf heruitvinden, stukjes repareren en andere gewoon heruitvinden – in een poging mezelf op te lappen. En dat leverde die nieuwe versie op. Is dat dan een betere versie? Neen. Gewoon een andere versie.

Ik moet trouwens niet altijd maar béter worden. Of… de beste versie van mezelf zijn. Nergens voor nodig. Goed is ook goed genoeg. Ik ben oké. Meer dan oké.