Vandaag viert Aalst Carnaval, en dat hebben we hier geweten. 

Ik vind er nochtans niets aan, al die tijd van het jaar met confetti, verklede mannen en vrouwen, teveel drank, valse borsten, pruiken, netkousen, buggy’s boordevol blikjes, kapotte paraplus, … Ik ben dan wel geboren in Aalst en na omzwermingen van om en bij de 25 jaar intussen al weer 7 jaar inwoner van de regio, mij blijft het niets zeggen. Mijn eigenste oudste broer Koen daarentegen komt bijna wekelijks naar Aalst om de vorderingen van de groepen op te volgen en heeft een druk bezochte Carnaval-blog met duizenden bezoekers per dag. Bovendien worden de dochters van jongs af aan het hoofd knetter gemaakt in de “kweekvijver voor Carnaval-verslaving” (ook wel eens “school” genoemd), dus de gekte helemaal aan je voorbij laten gaan, is geen optie.

En dus schraapte ik zonet al mijn energie bijeen, en ging mee met de kroos-per-fiets richting centrum.

Een kleurrijke bedoening is het wel, al die verklede creaturen. Het vroege lentezonnetje maakte dat we deze keer evenmin bevroren zijn na een uurtje kijken 😉

De niet-verkleed-truuk

Nu moeten jullie weten dat de jongste dochter zich 364 dagen per jaar verkleedt. Inclusief boa’s, hakschoentjes, prinsessen-baljurken, toverstaffen, … Een heel rek vol verkleedkleren heeft ze, onze beste investering ooit voor haar. Alleen vandaag niet. Buiten wat make-up wil ze immers niets op of aan. Ah neen, want vandaag is iedereen verkleed, en val je op door “gewoon” te doen hé mama. Snappen wie kan.

Jezelf blijven is nochtans héél gemakkelijk 

Op het eerste zich leek me dit zo’n vreemde redenering. Maar eigenlijk bleef dochterlief vooral trouw aan zichzelf. Ze valt graag op, staat graag in het middelpunt van de belangstelling – vraag me trouwens écht af van wie ze dat heeft ;-). En op een dag als carnaval, kun je dat volgens haar het beste doen door net het omgekeerde te doen dan wat van je verwacht wordt, niet?

Ik sta er altijd versteld van als ik mensen hoor zeggen dat ze het zo moeilijk vinden om zichzelf te blijven. Niet omdat ik vind dat ze maar wat beter moeten proberen, maar omdat dat ervan uitgaat dat je ooit iemand anders kan zijn dan jezelf. Voor mij is het zo evident (met mijn beeld van de wereld, besef ik goed) dat je intuïtief op dezelfde manier reageert, of je nu in het bijzijn van ministers bent, de koning, je eigen medewerkers, een wildvreemde op de trein, je oma of moeder, of enkele vrienden. Ok, je zal misschien een iets ongenuanceerdere versie van jezelf zijn in bijzijn van je dichte omgeving, maar au fond is de persoon die reageert, dezelfde.

Als je er bovendien bewust voor blijft kiezen, wat de context ook wordt, om trouw te blijven aan je eigen intuïtie, je eigen zelf, heb je bovendien het grote voordeel dat je niet moet nadenken over toestemming / goedkeuring krijgen. Jij bent immers in veel gevallen de eerste en enige persoon waar je altijd op zal kunnen rekenen.

En morgen datzelfde positivisme, maar dan zonder de maskers?

Eén van de zaken die mij aan heel die carnaval ook onwaarschijnlijk intrigeert, is hoe het positivisme van die periode ook een positief effect lijkt te hebben op iedereen die er woont. Kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat veel stadsgenoten verlof nemen in deze periode – maar er heerst hier een warmte over de stad die ik vooral ervaar in deze periode. Mensen lijken elkaar net iets spontaner te helpen, te begroeten, meer te lachen. Dat alles gecombineerd met het tintelende verlangen naar de ontluikende lente, zorgt ervoor dat ik wel de periode uiteindelijk wél graag omarm.

Dus néén, ik ben geen grote fan van Carnaval an sich. En toch vind ik het een verademing dat het wel een periode van hoop weerspiegelt. Een optimisme en positivisme dat ik eigenlijk graag doorheen het jaar wat meer zou zien in deze stad… Positive people are so much more beautiful. Positiviteit trekt positiviteit aan. Laat het in dat opzicht dus maar heel het jaar Carnaval zijn hier 🙂 Allez… zonder de confetti dan wel – want da’s echt rommel om op te kuisen ;-). En laat ineens ook de maskers maar vallen. Een echte glimlach is immers nog zoveel mooier …