Dit voelt even als een vriendenschriftje invullen 😉 Hier gaan we!
Ik ben Nancy De Vogelaere, bijna veertiger, mama van twee opgroeiende dochters (Zara en Anaïs), en al meer dan de helft van mijn leven de gelukkige wederhelft van Bruno. Ik kom uit een warm, Westvlaams gezin van 5 kinderen – en leerde al van jongs af aan mijn vrouwtje te staan tussen drie broers 🙂
Mijn levensmotto is: “je leeft maar één keer, er is geen generale repetitie (waarna je ’t even opnieuw kan doen als het eerste keer niet lukte), dus ga je dromen achterna!” Al moet ik er eerlijk gezegd aan toevoegen dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan – ook dat heb ik aan de lijve moeten ondervinden. Toch probeer ik te denken, doen, zien en zeggen in één beweging – met voldoende aandacht voor mijn intuïtie.
Ik combineerde drie jaar mijn manager- en leidinggevende rol in de overheid met het opstarten van een eigen zaak (samen met “partner – in – crime” Elke Wambacq) – sinds 01/01/2016 doe ik dat ook “voor echt” (als fulltime job).
Elke Wambacq en ik runnen sinds 2013 samen “4 Change Machines” – het bedrijf achter de Dinobusters. We schrijven boeken en opiniestukken schrijven en willen de wereld een stukje beter maken door in te zetten op klare communicatie. De weg is lang en hobbelig… en dat vinden we nog plezant ook 🙂
Ik sta positief in het leven en verwacht dat ook van de wereld rondom mij.
Maar bovenal vind ik de mooiste rol ter wereld… die van mama en vrouw. Want ondanks al mijn ambitie is dat nog altijd mijn eerste focus. And so it should be.
En o ja… Alles wat ik zeg en doe is enkel in eigen naam. And I like that 😀
Werken aan de toekomst... doe je samen... 
Beste mevrouw De Vogelaere, zou het mogelijk zijn met u persoonlijk contact op te nemen (mail/telefoon) ? vriendelijke groeten,Helen.
ik zal je mailen 🙂
Beste Nancy,
Wat ik vreesde is toch uitgekomen. Wat ik tussen deze literaire beschrijvingen mis is een visie op de toekomst. Meer bepaald de toekomst van kansengroepen. Komende jaren zal de maatschappij geconfronteerd worden met een als maar groter wordende groep van 50plussers en allochtonen. Doch halsstarrig weigert HR daar aandacht aan te besteden. HR is een dienstensector die het beleid mee wil bepalen op alle vlakken van de maatschappij, doch weigert zelf verantwoordelijkheid op zich te nemen.
In de jaren 50 was de arbeidsmarkt voor leeftijden ts 14 en 60, in de jaren 70 bij het begin van HR kromp deze naar ts 21 en 55 jaar en nu de HR overal bijna doorgebroken is (wonderwel nog niet in heel kleine KMO’s) wijzen statistieken nu ts 26 en 40 is. Een maatschappij evolueert uiteraard en men kan geen vergelijkingen trekken uit het verleden maar wel analyseren wat onze welvaartstaat nodig heeft.
Onderzoeken wijzen uit dat interne HR bij grote bedrijven bestaan uit 90% vrouwelijke werknemers tussen de 26 en 38 jaar, is daar iets verkeerds mee … natuurlijk niet maar het zou aan te bevelen zijn mocht dit ook een afspiegeling zijn van de maatschappij.
De keiharde waarheid is dan ook dat voor HR hun bevoorrechte kandidaat steeds ts de 26 en 38 is, blank, zuiver Belg is, en zolang ze deze werkwijze gaan aanhouden zal het voor kansengroepen een calvarietocht blijven.
Met oprecht vriendelijke groeten
Pierre