Zonet fietste ik met de jongste naar de carnavalstoet in ons naburige dorp. Tegenwind (koudkoudkoud) en met bijna 20kg extra bagage op de bagagedrager – als “total work-out” kon het tellen… De jonge dame op mijn bagagedrager (6 lentes jong) vond het nochtans fantastisch – luid zingend en babbelend vanachter op de fiets bij haar mama. Ze kan natuurlijk perfect zelfstandig fietsen, alleen was haar fietsje binnen voor herstellingen. Niet dat ze het erg vond hoor, zo gevoerd worden “als een prinses” (want die moeten ook niet echt werken hé mama).

Na enkele kilometers en bijna buiten adem (vals plat, I hate the thing) raakte ik stilletjes aan geïrriteerd door het voortdurende getater achter mij. “Kun jij nu geen 5 seconden zwijgen?!?”

“O neen”, bedenk ik me natuurlijk net te laat… “Het is gebeurd! Ik heb DE uitspraak gedaan die ik heel mijn kindertijd heb moeten horen en waar ik zo’n gloedhekel aan had.”

Ik kan het misschien nog steken op de zware krachtinspanning die ik aan het leveren was? Of niet? Want eigenlijk is het best gezellig, zo’n taterende mini-me. Al hoop ik vurig dat ze niet op mij lijkt in de puberteit. Want zoveel spiegel heb ik nu ook weer niet nodig 🙂

Volgende keer toch maar iets sneller terug haar fiets bij de fietsenmaker ophalen, dan kan ze lekker zelf buiten adem meefietsten 😉