Wanneer je koffie in je keel blijft steken… moet je luisteren naar je hart (dat klopt altijd)

Het gebeurt niet zo heel vaak, dagen dat ik mij tot tweemaal toe verslik in mijn koffie… Gisteren was nochtans zo’n dagje, waarop ik tijdens het drinken van mijn koffie aan het lezen was (duidelijk géén goed idee #notetoself).

Even een situatieschets.

Ik geniet intens van de rust. “Zouden er nog ouders zijn die zo blij zijn dat hun kindjes na 2 weken vakantie terug naar school zijn?” vraag ik mij stilletjes af. Tegelijkertijd voel ik me eenbeetje schuldig, want de dochters hebben natuurlijk evenveel recht om in ons huis rond te lopen als ikzelf. Moesten ze nu maar es liever opruimen… Ik gniffel bij mijn eigen inwendige gepraat en neem mijzelf een mok koffie (aan één tas heb je toch nooit genoeg?)

De zon schijnt vrolijk door het schuifraam van mijn vernieuwde keuken.Ik hoor hoe de lente duidelijk ontwaakt. De tulpen in t midden van de tafel maken dat ik me in opperbeste stemming voel. Bloemen zijn mijn kleine zondes elke week. Puur genieten.

Een berichtje op facebook trekt mijn aandacht. Eens ik begin te lezen, katapulteert het mij terug naar een donkere periode uit 2015 – waar ik nu, gelukkig sterker dan ooit, maar met gemengde gevoelens op blijf terugkijken. Kort daarna krijg ik bericht dat ik het jaarverslag van de ombudsman ook eens moet lezen. Daar gaan we dan. A trip down to memory lane…

Het verhaal van Linda

Maarten De Gendt, auteur en journalist bij het (intussen online) Tijdschrijft “Dertien” van de Vlaamse overheid, maakte recent een kortverhaal over een fictief personage (Linda). Linda is teamhoofd en wordt door haar leidinggevende koudweg aan de kant geschoven. Het verhaal gaat over het effect daarvan op haar, maar belicht ook een positieve noot: de directe en warme collega’s zijn voor haar de drijfveer om terug te komen.

Het verhaal is heel mooi, warm en authentiek geschreven – de link met bestaande personages uiteraard puur toevallig.

Alhoewel ik niet geloof in toeval, raakt het verhaal duidelijk een gevoelige snaar bij mij. Al zijn die linken die mijn brein maakte met mijn persoonlijke situatie uiteraard ook… puur toevallig 😉 Bovendien keer ik na mijn belevenissen van vorig jaar keer niet terug naar mijn vroegere werkvloer. Ik creëerde mijn eigen job met partner-in-crime Elke Wambacq en dat loopt goed. Heel goed.

Ik besluit een wandelingetje te maken. Dat helpt altijd om muizenissen kalmeren. De lentezon verwarmt mijn gezicht en doet me beseffen: het is goed zoals het nu is. Ik geniet van de beweging. Terug thuis begin ik met nieuwe energie aan de voorbereiding van een nieuwe training. De passie roept.

De straffe oproep van ombudsman Bart Weekers

Amper enkele uren later zijn de kindjes enthousiast buiten aan het spelen, met een buurjongetje. Het is immers “buitenspeeldag” en tot 18u zouden alle tablets en computers en TV-zenders niet werken (wat maken ze die kinderen wijs tegenwoordig op school, alhoewel: dankjewel juffen want heeft geholpen 😉 ).

Ik besef op dat eigenste moment dat ik geluk heb. Geluk dat ik dat mooie moment mag meemaken. Ik zit op mijn laptop te werken in de keuken. Ik hoor hoe het kindergeschater het concert van de vogels uit de buurt overstemt. Een merel begint (uit protest?) nog harder te fluiten, maar veel haalt dat niet uit. Het gelach overheerst.

Ik krijg een berichtje binnen dat de Vlaamse ombudsman Bart Weekers zijn jaarverslag heeft voorgesteld in het Vlaams parlement en daarover is geïnterviewd voor… het tijdschrift 13.  Ik citeer even uit dat interview…

Een opvallende passage in jouw jaarverslag is dat de leidend ambtenaren het spreekrecht beter zouden moeten waarderen. Wat bedoel je daar net mee?

WEEKERS: ‘Sommige dingen halen mijn jaarverslagen niet. Vaak komen medewerkers van de Vlaamse overheid hun hart luchten over leidinggevenden die het niet appreciëren dat ‘hun ondergeschikten’ hun stem laten horen in de buitenwereld. Zo mogen mensen soms hun mening niet in de media brengen hoewel ze over de juiste expertise beschikken. Soms wordt het ook niet geapprecieerd dat medewerkers zich maatschappelijk engageren naar aanleiding van een overheidsproject dat niets te maken heeft met hun dagelijkse taak. Ik roep het topmanagement bij de Vlaamse overheid uitdrukkelijk op om die mensen te waarderen, liever dan hen te ontmoedigen of af te remmen.’

Opnieuw verslik ik mij in mijn koffie. Een hele film speelt zich af voor mijn ogen. Soms is het verbazend hoe kleine zaken een hele doos van pandora in je hoofd kunnen her-openen en je zaken doen herinneren die je veilig had opgeborgen.

En toch ben ik heel blij met dit artikel. Het feit dat de ombudsman dat durft benoemen, luidop zeggen en zelfs herhalen, betekent zonder twijfel dat er toch nog stenen verlegd worden in de rivier van de overheid. Of moet ik zeggen… steentjes. Want alles lijkt vanop een afstand zo immens traag te bewegen. Een olietanker  van koers doen wijzigen is immers niet evident. De uitdagingen zijn nochtans niet min.  De samenleving evolueert enorm snel – en een overheid die niet meer afgestemd is op de realiteit, verliest vroeg of laat zijn reden van bestaan. Overheden hebben echter niet de neiging voortrekkers te zijn op vlak van verandering. Daarover vertel ik sowieso nog meer over in een blog op de Dinobuster-site. To be continued.

Maar hé, mensen met een mening worden best niet meer ontmoedigd. Echt blij dat dit gezegd is. Nu nog ernaar handelen, beste overheid…

 

Ach… geef mij nog maar een kopje koffie

Tijd heelt alle wonden, zegt het spreekwoord. En dat is in mijn geval gelukkig ook gebleken. De burn-out die mij vorig jaar een hele tijd K.O heeft geslagen, heeft me alleszins geleerd wat en wie mij energie geeft, en wat en wie energie kost. Daarin slimme keuzes maken, is een uitdaging waren velen onder ons voor staan. Leren luisteren naar wat je lichaam je zegt is echter niet gemakkelijk. Het blijft een dagdagelijkse uitdaging – zeker als je, zoals ik nu, gewoon elke dag je passie mag volgen.

Neen, het ontembaar Duracell-konijn van vroeger is niet meer. Dat is niet altijd even makkelijk te aanvaarden voor iemand die gewoon was “ja” te zeggen zonder na te denken over wanneer ze het allemaal ging doen of hoe ze dat gecombineerd zou krijgen. Ik moet nu soms echt nee zeggen en andere zaken schuiven in de tijd. Rust is immers absoluut nodig om de batterijtjes van mijn immer enthousiaste “ik” terug opgeladen te krijgen. Want met een platte batterij, kan je niets meer. Zelfs niet meer denken.

Maar hé, als ik mijn man mag geloven, is de nieuwe versie van mijzelf ook niet mis. Hij beweert zelfs dat het een betere versie is dan voorheen… Heb ik dan toch een upgrade gedaan van mijzelf door gas terug te nemen 😉

Nu  ja, manlief heeft natuurlijk een goede smaak, want heeft mij ooit gekozen (en ik hem) 🙂

Ach… Geef mij nu nog maar een kopje koffie. Al denk ik dat ik eerst een wandelingetje maken. De zon schijnt en ik wil wat zuurstof opdoen… Ja, ik ga verder mijn hart volgen, want dat klopt… altijd…

 

PS Over wat als de energie op is en hoe je toch terug kan recht geraken, vertellen we meer in ons volgende dinobuster-boek. En je leest er ook over in mei. Dan komt een nieuw tijdschrift van ons uit… #teaser.