Acht… ja acht dagen…

Aan dag acht zit ik intussen. Acht! Ik kan het bijna zelf niet geloven. Acht dagen van hangen in de zetel, dafalgan als snoepjes en kaarsjes als mijn vaste compagnons (naast de katten Lady en Kizzie die onwaarschijnlijk blij zijn met zoveel aandacht). En dat voor iemand die geboren lijkt met peper in zijn gat en een schijnbaar onverwoestbaar energiepeil. Voor zover ik dat mag zeggen van mijzelf natuurlijk.

Acht dagen houdt dit wanna-be-griepvirus (of wat het ook precies is) mij in zijn greep. En ik kan nog steeds niet zeggen dat dat ziek zijn en ikzelf beste vriendjes zijn geworden. Het fleece dekentje en ikzelf daarentegen…

De pauze-knop met Mc Dreamy

Neen serieus. Het is niet allemaal kommer en kwel geweest de afgelopen week. Want na de eerste 2-3 dagen vol weerstand (ik WIL niet ziek zijn, grrr) beseffen dat je toch niet anders kan en gedwongen wordt om even op je eigen “pauze”-knop te duwen… het heeft uiteindelijk wel wat.

Zo kon ik eindelijk mijn zinnen zetten in een jaargang achterstand op Grey’s Anatomy (verslaving die dateert uit de periode van platliggen bij de zwangerschap van Anaïs – hello mister McDreamy en co). Luisteren naar de stilte die ons huis blijkbaar nog kan uitstralen, wanneer de twee dames naar school zijn. O ja, met de kaarsjes aan natuurlijk, vanille-geur-kaarsen, waardoor het hele week leek alsof ik constant cakes aan het maken was (quod non – zoooo ziek was ik ook niet dat ik ben beginnen bakken). En slapen, véééééééél slapen.

Zie je hem? De olifant in de kamer? 

Maar daarover wil ik deze blog natuurlijk niet schrijven 🙂

Voor mij was de klap op de vuurpijl, het toppunt van deze week, ongetwijfeld het boek “De olifant in de kamer” van Sam Furnier.

Eén van mijn medewerkers, Karen, was het enkele maanden geleden aan het lezen en vond het écht iets voor mij. Of dat dan een goed of slecht teken is, laat ik aan jullie oordeel over 😉 maar dat het iets was wat ik met veel enthousiasme heb gelezen, staat vast.

In het boek vertelt deze jonge leidinggevende (amper 9 jaar ouder dan ikzelf) over zijn ervaringen als CEO. Hij werd naar eigen zeggen eerder “bij toeval” CEO van een familiebedrijf, waar hij een grote transformatie in de organisatie moest doorvoeren. In 7 stappen legt hij uit hoe je kunt evolueren tot inspirerend leiderschap (al geeft hij er ineens ook bij toe dat echt inspirerend leidinggeven niet iedereen is gegeven).

Wat mij meteen opvalt, is dat zijn 7 stappen heel veel parallellen vertonen met de 10 stappen die Elke Wambacq, Joke Renneboog en ikzelf hebben gedefinieerd in ons boek “Sssst Hier Werkt Men). Vooral de nadruk op… JEZELF heeft mij serieus tot nadenken aangezet (stap 1: ken jezelf – stap 2: wees je bewust van jezelf en stap 3: let op voor meneer ego) . Verder legt hij de focus op het algemeen belang (boven het individuele belang), je verantwoordelijkheden als leidinggevende, het belang van integriteit en… communicatie. De joker is tot slot het charisma, iets wat je niet kan faken, maar hebt of niet hebt.

Furnier schrijft heel vlot en zonder al teveel poeha, wat ik wel kan waarderen. To the point – doorspekt met eigen voorbeelden – én… hij zet je als lezer constant aan het werk, daagt je uit om je eigen “Darth Vader” onder ogen te komen.

Hij daagt je uit “de olifant in de kamer”, dat wat duidelijk is maar niemand nog durft benoemen, wél recht in de ogen te kijken. En te zien wat je zegt. Legt meteen ook de vinger op de wonde van onze eigen barrières tegen veranderen. In ons eerste boek “Tot Uw Dienst” omschrijven we die barrières adhv een kwadrant dat ons verhindert echt te veranderen: niet erkennen wat je ziet, niet zien wat je denkt, niet zien wat je doet en niet doen wat je zegt.

Doorheen het boek blijft Furnier je uitdagen om ook je eigen gebreken te zien, en vooral te omarmen. Enkel zo kun je immers groeien en tegenwicht bieden aan je eigen hindernissen.

Niets zo moeilijk als communiceren

Ik heb in het boek alleszins (hoe kan het ook anders) het luik over communicatie (de 7de stap) het meest gewaardeerd. Niets is immers zo moeilijk als duidelijk communiceren. Dat moet je mij als hoofd van een communicatie-afdeling niet uitleggen ;-). Want je werkt met mensen, interpretaties door mensen, intenties, non-verbale communicatie, interpretatie van woorden…

Furnier benoemt dan ook heel helder de struikelblokken die je bij je poging tot heldere communicatie tegenkomt: (1) we denken allemaal anders (en iedereen zit dus in zijn eigen “beeld van de wereld”, (2) iedereen verwerkt informatie anders en (3) vertaalt die ook anders, (4) experten houden te weinig rekening met het niet-expert-niveau van de ander, (5) we durven te weinig zeggen dat we iets niet begrijpen en (6) kunnen moeilijk met kritiek om

Of met andere woorden: het grote drama van communicatie is de illusie dat ze goed heeft plaats gevonden. Nou, dat heb ik tijdens die week ziekteverlof serieus kunnen (her)kauwen. Over zender en ontvanger en intenties achter boodschappen. En over hoe ik zelf daarin mijn rol opneem, maar ook anderen daarbij kan stimuleren. Ideeën genoeg.

Maar eerst nog… even rust

En toch moet ik mijn batterijtjes respecteren. Ik hoop alvast dat ik met nog 1 dagje extra rust er weer terug tegenaan kan in Brussel. De goede intenties om als leidinggevende met dit boek verder aan de slag te gaan, zijn er in elk geval. Maar nu eerst nog wat genieten van de rust van de kaarsjes. En beseffen dat ik energie maar 1x kan uitgeven.. dus zeker in het begin wat zuinig ga moeten zijn…

Ach, toch mooi, die dansende lichtjes met sterke vanille geur… Home is where the heart is ❤