Doubt kills more dreams than failure ever will – Suzy Kassem

Vanavond was ik in Gent, Flanders Expo, op de Studie- en Informatiedagen (Sid-in’s) van provincie Oost-Vlaanderen. Deze grote beurzen worden in 2015 voor de 19de keer georganiseerd, ik mag ze al voor derde keer van dichtbij opvolgen.

Ongelooflijk mooi om zien – al die jongeren, mama’s, papa’s werkenden, werkzoekenden, studenten, … zo hoopvol, zo vol verlangen, toekomend in de beurshallen. Sommigen weten al heel goed wat ze willen, anderen helemaal nog niet. En terwijl ik, samen met mijn medewerkers en stagiairs enquêtes aan het afnemen ben van de vele bezoekers, word ik even terug gekatapulteerd in de tijd. Terug naar voorjaar 1996. Eveneens 19 jaar geleden dus… Mijn eigen proces van studie- en beroepskeuze

Ik was één van die weinigen die al jaren wist wat ik wou studeren: Pol&Soc. Met nadien nog specialisaties ontwikkelingssamenwerking en Europees Recht. En liefst ook nog mijn diploma halen om voor de klas te staan. Ik heb het grote geluk gehad dat te kunnen en mogen doen van mijn ouders. En in de volgorde die ik wou.

Maar zou ik ook even overtuigd die keuze maken als ik ze vandaag opnieuw moest doen? Of stond ik daar ook zo te twijfelen als de vele toekomstige studenten die ik vanavond sprak? Het antwoord op die vraag zal ik helaas nooit weten. Tijd om te mijmeren was er ook niet – ik moest verder mee bevragingen doen.

Spijt van mijn keuze heb ik alleszins niet. Je bent wie je bent en maakt de keuzes die je maakt. Elke dag opnieuw. Spijt hoort daar niet bij. Voor mij toch niet. Want kiezen is verliezen, maar ook héél veel winnen. Je wint immers altijd de kans die je genomen hebt (en mist élke kans die je niet nam!). Jaja, de sprong die je waagt, is wat mij betreft altijd de juiste, net op basis van wat je op dat moment denkt, voelt, wie je bent… En aangezien je het verleden niet kan veranderen, geeft me dat ook een enorme rust. Loslaten… om telkens weer opnieuw te kiezen.