He who has begun has half done. Dare to be wise; begin.” — Horace

Wat is dat toch met uitdagingen? Zeker als ik denk dat het quasi onhaalbaar is… ben ik eens te meer uitgedaagd om erop in te gaan

Deze week lanceerden de collega’s van Klasse een oproep  voor de 20km van Brussel. Bedoeling is dat zoveel mogelijk mensen de 20km meelopen en zich laten sponsoren voor Vredeseilanden.

Nu heb ik zelf in mei 2012 meegedaan aan de 10miles van Antwerpen voor het goede doel (#VO10miles). Da’s zo ongeveer 16 km en ik herinner mij nog levendig hoe “dood” ik was na die kilometers & ineens dacht: best dat het geen 4km extra méér is (manlief deed datzelfde jaar de 20 km). Ik herinner mij vooral ook hoe je ene dag 16km loopt en dag erna amper 10meter kan stappen (au, hoeveel pijn doet dat aan je spieren zeg!). En dat ik kei-trots was op mijn 2u04 minuten. Net 2-3minuten rapper dan de toen net fel vermagerde Bart De Wever – waardoor ik kon zeggen dat ik hem toch figuurlijk… geklopt had 🙂

En dan nu, bijna 3 jaar later en vooral… veel te weinig loopsessies later, word ik uitgedaagd door collega Jeroen. En vraagt collega Katrien of ik aub wil meelopen. Mijn eerste gedacht: maar NEEN gij. Alleen zaaien zij dan zo’n kiem in mijn brein – en amper één nachtje slapen later… ga ik overstag. Trek mijn sportschoenen aan en ga joggen. Es kijken hoe ver ik geraakt.. Eindconclusie: 4km gelopen op iets meer dan half uur. Ik zit dus aan 1/5… O my god. What am I starting?

Misschien – door er hier een blog over te schrijven – dat ik wat online steun ga afdwingen / proberen te verkrijgen? Wie zal het zeggen… In elk geval: feel free om mij te steunen 😉