Fronsende wenkbrauwen

Elke dag lees ik wel artikels in de krant waarvan ik denk “dat is waarom een mens wenkbrauwen heeft gekregen: om ze op te trekken”.

En toch zijn er weinig artikels waarover ik plots sms’en en sociale media berichtjes begin te krijgen. Tot gisteren. Op Facebook verslikte Evelien Chiau zich bijna in haar woorden toen ze de verwees naar het artikel in Trends met Ferdinand Huts, grote baas van Katoennatie.

De tekst is zo frappant… Ik plak ze hier even, kunnen jullie lekker mee genieten… (sic)

 

Huts haalt (terecht) aan dat Vlaanderen wel wat meer ondernemerschap nodig heeft. Volledig juist.

Alleen legt hij de oorzaak daarvoor bij … de vrouw?!?! Ja, die zijn de laatste jaren écht te veeleisende geworden, mannen MOGEN van hun vrouwen niet meer ondernemen, ah neen – ze moeten moderne man zijn en mee in het huishouden werken. En verlof nemen, uiteraard – of nog erger: quality time doorbrengen met zijn gezin.

Heel het stuk door hoor je Huts bijna in je oor brullen “HOE HALEN ZE HET IN HUN HOOFD – DIE VROUWEN? QUALITY TIME OF WAT?”

Moeten de mannen nu wérkelijk ook al van hun leven gaan genieten? En die vrouwen, per definitie betere levensgenieters (ahum) want baren de kinderen (biologisch foutje ongetwijfeld) -zijn eigenlijk niet meer of minder dan gewone kiekens die zich in de miserie gefemeniseerd heeft volgens Huts.

Slecht bezig

Wat ben ik even slecht bezig, bedenk ik bij mezelf.

Want sinds januari koos ik ervoor om kleine zelfstandige te worden, samen met mijn partner-in-crime en vriendin Elke Wambacq. Klein was ik al (1m 58 om precies te zijn), maar na 14 jaar leidinggevende functie bij de overheid koos ik voor een nieuwe richting in mijn leven en … ging ik ondernemen.

Ik leverde fel in op mijn loon, mijn zekerheid, mijn betaalde vakantiedagen, verzekeringen, … En toch deed ik dat met volle steun van manlief. Die nu natuurlijk niet meer kan ondernemen, want nu hou ik hem pas écht tegen- nietwaar? Wat een zever is me dat zeg. Ont-huts-end vind ik dat.

Kan iemand misschien Huts vertellen dat hij mag wakker worden uit zijn winterslaap van 70 jaar geleden? Vrouwen hebben intussen stemrecht gekregen en dat we zelf ook mee mogen beslissen over hoe het er in ons eigen gezin aan toe gaat, vinden we intussen zelfs een vanzelfsprekendheid.

Mijn lessen als ondernemer

Huts haalt wel terecht aan dat we in Vlaanderen wel wat meer ondernemerschap nodig hebben. Alleen geeft hij er de totaal verkeerde verklaringen aan.

Wat ik wel heb gemerkt, die paar maanden als zelfstandige, is het volgende:

• Ondernemers krijgen meer maatschappelijke waardering dan ambtenaren. Ik ben als persoon nochtans nog altijd dezelfde, maar zeggen dat je bij de overheid werkt of dat je een eigen zaak hebt: het komt precies anders over
• Daartegenover staat dat iedereen wel denkt dat je schatrijk bent door de zakken met zwart geld die je achterover kan slaan als zelfstandige? Ik ben ze nog niet tegengekomen, die achterpoortjes – en heb geen enkele ambitie in die richting whatsoever. En toch blijven velen ervan overtuigd dat je vanalles in ’t zwart doet – hoe vaak je ook beweert dat je alles op factuur regelt.
• De schrik om te ondernemen komt vaak voort vanuit een schrik om niet voldoende ingedekt te zijn bij onvoorziene omstandigheden. Ziekte, een overlijden, … Alles kan sociale ontwrichting teweeg brengen. En ja, je bent als werknemer daar iets beter tegen beschermd. En toch kan je je als ondernemer perfect privé laten verzekeren. Voor alle opgesomde risico’s.
• De autonomie als zelfstandig ondernemer is ZALIG.

Maar we wijken af. Ik wijd nog wel eens later een blog hieraan. Terug naar Huts.

Dinosaurus

Ik moet Ferdinand Huts nu ook wel stiekem een klein beetje dankbaar zijn. Hij heeft op één dag meer discussie over ondernemerschap teweeg gebracht als alle concept-en discussienota’s rond innovatie en ondernemen van deze Vlaamse, Federale en Waalse regering samen. En geloof me, komende uit een overheid, weet ik wat dat betekent 🙂

Bovendien heeft hij een kranten-artikel uitgelokt die exact naar ons concept met Dinosauriërs verwijst 😉

 

En nu komt de clou. Met ons concept van de Dinobusters geven Elke Wambacq en ikzelf regelmatig  workshops over hoe bepaalde ideeën niet meer aangepast zijn aan de hedendaagse samenleving. Het concept van de dinosaurus in je organisatie die je moet leren zien en benoemen is niet altijd even evident uit te leggen. Tenzij je dat natuurlijk kan duiden aan de hand van een voorbeeld dat iedereen zich voor de geest kan halen.

De case Huts geeft ons ineens opnieuw een heel herkenbare dinosaurus (“vrouwen zijn de schuld van gebrek aan ondernemerschap”) die losgelaten wordt in een samenleving die dat soort ideeën niet meer pikt. En terecht.

De dino in zich is natuurlijk niet Ferdinand Huts zelf. Want de man in kwestie is een succesvolle ondernemer, die naast deze achterlijke uitspraak, ongetwijfeld ook zinnige zaken kan zeggen én gedrag stelt dat niet zo controversieel is. Dinosaurussen zijn in deze context dan ook niet zozeer de individuele mensen zelf – maar wel het gedrag dat ze stellen,  uitspraken die ze doen … en die dringend aan een update toe zijn. Dus kan iemand Huts nu in de 21ste update inpluggen? Hij heeft precies enkele van zijn recente nieuwe releases gemist…

Reality Check

Maar als je me nu wil excuseren. Ik moet dringend met mijn man gaan praten over zijn verwachtingen. Ik doe ongetwijfeld iets mis, want hij heeft mij nog niet volledig opgevorderd voor de komende zomervakantie. En blijkbaar moet ik als onderneemster wel degelijk alle komende vakanties verlof gaan nemen van mijn man, en city-trippen ondergaan en wafeltjes gaan eten – in naam van die vervloekte “quality time”. Of ben ik terug te voortvarend en geldt dat vooroordeel enkel in één richting?

En mijn man?

Ach… die is al lang blij is dat hij terug een vol-enthousiaste, vrolijke, gebalanceerde vrouw heeft. En dat hij ’s avonds eens buiten mag 😉 terwijl ik hier dus met laptop in de zetel zit te werken. Maar niet voordat ik eerst de kinderen in bed heb gestopt. Aja, want die ondernemende vrouw moet ook wel wat doen in het huishouden hé. Zoniet wordt de harmonie in ons gezin … vergane glorie…

—

 

PS Huts reageerde zonet nog in een interview. Daarin is hij genuanceerder, geflankeerd door zijn eigen straffe madam – en toch blijft kern van zijn betoog hetzelfde. Je kan niet stofzuigen en klanten bedienen tegelijkertijd. En huishoudelijke taken leiden af van echt ondernemen. Wat hij precies nog altijd niet door heeft, is dat gebalanceerd leven een eigen keuze is. Ook voor ondernemende madammen. En mijnheren. Misschien toch maar eens de straffe opinie van Danielle Vanwesenbeeck lezen. Of die van Sophie Thiebaut. En ongetwijfeld zijn er nog meer straffe madammen die van zich laten horen. Blijven doen. Wie niet horen wil, moet overspoeld worden…