Enkele weken geleden verscheen dit artikel van mijzelf en vriendinnen/collega’s Dinobusters Elke Wambacq en Joke Renneboog in Jobat (het hele artikel vind je hier). Op het moment van het interview waren Elke en ikzelf in Parijs voor een OESO conferentie over Innovatie bij overheden. Trots als een pauw waren we om onszelf voor de officiële rij met vlaggen te fotograferen 🙂

Even overwogen we een foto van ons op te hangen bij de fenomenale “wall of fame” die daar ook was – maar we hebben ons ingehouden… onszelf belovend dat we dit ooit toch gaan doen…

Het interview vond plaats via google hangout  – de journalist werkte van thuis uit en wij belden via de wifi in Parijs. Ja, Wim Verdoodt, zelfs daar namen we een foto van 🙂 

Lijkt allemaal niet zo spectaculair… maar geeft wel aan dat we in een nieuw werk-tijdperk gearriveerd zijn. Want waren de interviews voor ons eerste boek (Tot Uw Dienst, januari 2014) nog grotendeels “live” (fysieke samenkomst van journalist en geïnterviewden), dan merk ik dat dat amper één jaar later steeds meer en meer online gebeurt. Toeval of niet, het is voor mij toch iets wat mij opvalt.

Net zo goed, de weg is nog héél lang en boordevol voor-oordelen.

Er gaat immers geen week voorbij of ik krijg één of andere waarschuwing. Dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen. Dat “ze” er al van zijn aan het “terugkomen”, van al dat “thuiswerk”, en vertrouwen geven, openheid, blitse bureaus …

En alhoewel een gewaarschuwd vrouw er twee waard is, vind ik het toch opmerkelijk… Hoe kun je immers “terugkomen” op iets wat nog niet helemaal is gestart? En wat betekent dat dan? Gaan we binnenkort allemaal terug “from 9 to 5” in kantoren werken, allemaal aparte “hokjes” en gewoon “luisteren” naar wat van bovenaf wordt opgelegd?

Ik denk het niet (allez, ik alleszins niet).

Waar de waarschuwende mens echter (uit gemak of onkunde) volledig aan voorbij lijkt te gaan, is dat het niet meer enkel de directieraad, raad van bestuur, managementsraden (of hoe ze ook genoemd worden, die topraden van bedrijven en organisaties) zijn die hierover gaan beslissen –  maar wel… medewerkers én klanten.

De medewerkers én klanten van vandaag en morgen zijn immers mondiger geworden dan ooit. Ze verwachten vertrouwen en leidinggevenden die meedenken (ipv van topdown iets opleggen). Het Nieuwe Werken (of hoe je het ook wil gaan noemen) draait bovendien helemaal niet om die blitse kantoorgebouwen, besparingen in vierkante meters of met je kantoor in je tas gaan werken. Dat zijn immers de uiterlijke tekenen ervan. Geen doel op zich, maar manieren om het doel te bereiken.

De echte verandering is immers niet de meest zichtbare… maar de meest voelbare… Een nieuwe manier van denken is wat onze arbeidsmarkt nodig heeft. A new way of thinking. Die omvat “echt” en betrouwbaar zijn. Vertrouwen geven en krijgen. Afspraken maken en resultaten opleveren. Allemaal om de klant en zijn beleving centraal te stellen. Het vergt bovenal van leidinggevenden dat ze niet alleen blijven praten over klanten en medewerkers vertrouwen, maar het ook waarmaken. En dat doe je niet door bij de minste storm de tijd terug te draaien – als dat al kan. Door je staart in te trekken vanaf dat het wat warm wordt en weg te kijken bij elke vorm van kritiek.

Hoe kan het dan wel? Volgens mij vergt de nieuwe manier van denken…  dat we allemaal wat meer durven spreken in groep, ook als de rest zwijgt of onderuit schuift (om de wind te laten passeren). Door niet op te geven, ook niet als je hoofd pijn begint te doen van steeds opnieuw tegen de muur aanlopen. En dat doe je ook door je ogen en oren open te houden voor wat misloopt, daar gepast op te reageren en je intuïtie de juiste aanvulling van je ratio te laten zijn.

Dus ja… werken is… een manier van leven én denken. En zoals werken niet stopt aan de voordeur van je huis, stopt ook leven niet op de dorpel van het werk… Gelukkig maar… Daarvoor is werken en leven net iets te leuk 🙂