Hoe begin je terug aan je blog te schrijven nadat je er meer dan een jaar geen tijd voor hebt gemaakt?

Ik besef het – Tijd is zowat het zwakste excuus dat je kan gebruiken. Als iemand zegt “ik had geen tijd” betekent dat namelijk… ik heb hier geen voorrang aan gegeven, er waren andere dingen belangrijker, ik had er even geen zin in …

En dat was ook zo. Ik had er even geen zin in om in eigen naam te bloggen.

Ik heb me natuurlijk volop uitgeleefd om de blog van de dinobusters (www.dinobusters.be). En o ja, ik heb met Elke Wambacq en Joke Renneboog 2 volledige boeken geschreven en uitgegeven (Tot Uw Dienst & Sssst, Hier Werkt Men). Ik gaf workshops, lezingen, presentaties, lessen… En uiteraard is er nog de hoofdjob: Afdelingshoofd Informatie en Communicatie bij Departement Onderwijs & Vorming, ook niet bepaald een 9 to 5 job… Daarnaast, “last but certainly not least”, is er nog de nog de belangrijkste drive in mijn leven die wel eens energie durft vergen: die van mama van Zara (intussen 8jaar) en Anaïs (ook al 6 jaartjes geworden) en partner, vriendin, vrouw, klankbord en knuffelmadam van Bruno.

Ik denk dat ik mag concluderen dat ik voor mijn eigen blog even geen energie over hield.

Tot nu… Zomaar ineens zin om nog eens te schrijven. Om de draad terug op te pikken… Alhoewel… Een draad oppikken, betekent dit dat je ‘m ook echt hebt laten vallen?

Schrijven is en blijft iets wat ik altijd heb gedaan. Van kinds af aan. Ik doe het graag. Het ontspant mij. Ja, dagboeken heb ik vol geleuterd met grote en kleine problemen, er mijn verzuchtingen, belevingen en gedachten aan toevertrouwd. Dat was uiteraard in het pre-Facebook & Twitter tijdperk. Tegenwoordig val ik er mijn vrienden en volgers mee lastig… Er gaat amper een dag voorbij zonder dat ik de sociale media afschuim. Met iphone, ipad en laptop bij de hand gaat het bovendien vlotter dan ooit om eens even de app te openen, erdoor te scrollen, info te vinden, contacten te leggen, iets te schrijven, reageren…

Schrijven helpt mijn gedachten ordenen. Spreken ook. Ik ben een communicator. Vaak weet ik maar wat ik wou zeggen, op het moment dat ik begin te praten of schrijven. Vooraf uitgebalanceerde speeches zijn dan ook helemaal mijn ding niet, het mag wat spontaan blijven – improvisaties zijn mijn lang leven. Tot grote frustratie soms van mijn vriendinnen / mede-auteurs, die de zaken graag iets gestructureerder voorbereiden.

En toch ben ik voorzichtiger geworden. Noem het de wijsheid die met de jaren komt. Eens 36 lentes mag ik dat zeggen zeker? Ik ben immers ook een beetje impulsief. Een beetje veel, zou manlief zeggen. Mediawijsheid is dan ook aangewezen bij madammen als mijzelf. Bij elke tweet / elk Facebook berichtje ben ik mij er bewust van dat velen meelezen. En dat niet iedereen even grote fan is van mijn open, authentieke en eerlijke communicatie. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik tegen de muur loop. Op den duur kweek je zelf een beetje eelt op je voorhoofd (wat dan weer geen zicht is, maar dat geheel terzijde). Het blijft wat balanceren om die spontaniteit behouden en toch niet constant de muur tegen te komen.

Dus de draad oppikken… Laat mij gerust starten met dit eerste berichtje… We zien wel waar we geraken… Want naast die draad heb ik blijkbaar ook mijn energiepeil laten vallen… Hopelijk is die even makkelijk op te pikken als het schrijven van dit berichtje…